بررسی هیستولوژیک تاثیر اتوترانسپلانت غشای پریودنتال بر بازسازی ضایعات پریودنتال در سطوح پروگزیمال دندانهای کانین سگ
استاد راهنما: دکتر مهدی صاحب جمعی اتابکی پژوهشگر: دکتر علی اصغر بصیری دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان چکیده پریودنتیت عبارت است از التهاب بافتهای نگهدارنده دندانها که توسط پلاک باکتریال ایجاد می گردد. این بیماری به دلیل آنکه هم عوامل محیطی و هم عوامل ژنتیکی در ایجاد آن نقش دارند، به عنوان بیماری چند متغیره شناخته می شود. خصوصیت اصلی پریودنتیت تخریب بافتهای نگهدارنده دندان است. بازسازی این بافتهای از دست رفته یکی از اهداف درمانهای پریودنتال و اساس درمانهای رژنراتیو پریودنتال است. در این راستا مواد و روشهای گوناگونی توسط محققان مورد بررسی قرار گرفته است. استفاده از مواد پیوندی و بازسازی (سلول های پروژنیتور) برای جایگزینی اولیه در فضای ضایعه، مهمترین عامل محدود کننده میزان موفقیت روشهای رژنراتیو است. ترانسپلانت غشای پریودنتال به داخل ضایعه ممکن است جبران کننده این محدودیت باشد. ضایعات پریودنتال سه دیواره ای، به روش جراحی در پروگزیمال دندانهای کانین بالا و پایین سگ ایجاد گردید. به طور تصادفی این ضایعات با چهار روش درمان شدند. ناحیه آزمون یک ( t1 ) توسط اتوترانسپلانت غشای پریودنتال و مامبران کلاژن ( ترکیب روش GTR و روش پیوند). ناحیه آزمون دو ( t2 ) توسط اتوترانسپلانت غشای پریودنتال به تنهایی (روش پیوند) . ناحیه کنترل مثبت( Pc ) توسط مامبران کلاژن به تنهایی ( روش GTR ). ناحیه کنترل منفی ( n c ) بدون کاربرد هیچ کدام. حیوانات گروهی پس از 5/2 ماه و گروهی بعد از پنج ماه معدوم شدند. میزان بازسازی استخوان، سمان و PDL از نظر کمی و کیفی توسط روش هیستولوژیک مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفت. اختلاف آماری معنی داری در میزان بازسازی اپیکو کرونالی استخوان و سمان بین نواحی چهارگانه یاد شده به شرح زیر وجود داشت( PV < 0/05 ) در ناحیه t1 میانگین میزان بازسازی استخوان برابر 124% و میانگین بازسازی سمان 107%. در ناحیه t2 میانگین بازسازی استخوان برابر 99% و میانگین بازسازی سمان 86%. در ناحیه pc میانگین بازسازی استخوان برابر 105% و میانگین بازسازی سمان 85%. در ناحیه nc میانگین بازسازی استخوان برابر 74% و میانگین بازسازی سمان 67%. همچنین اختلاف آماری معنی داری از نظر تسکیل سمان فیبر یلار و استخوان باندل بین نواحی چهارگانه مشاهده گردید. اختلاف آماری معنی داری از نظر ضخامت سمان، عرض فضای PDL ، میزان تشکیل استخوان لاملار، طول اپی تلیوم جانکشنال، طول بافت همبند سوپر اکرستال و بروز التهاب، بین نواحی چهارگانه مشاهده نگردید. نتیجه اینکه در این مطالعه مشاهده گردید میزان بازسازی پریودنتال از نظر کمی و کیفی بین نواحی با پیوند غشای پریودنتال و نواحی با مامبران کلاژن تقریبا یکسان و در حد قابل قبول است. ترکیب این دو روش اثر افزوده ای از نظر کیفی و کمی بر میزان بازسازی پریودنتال دارد. |