هدف از این مطالعه مروری، بررسی کارآیی روش پیوند بافت همبند تحت اپی‌تلیایی در مقایسه با سایر تکنیک‌های مطرح در پوشش سطوح ریشه‌ای عریان بود. این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی تصادفی و کنترل شده با دوره پی‌گیری حداقل شش ماهه که روش پیوند بافت همبند تحت اپی‌تلیایی (Subepithelial connective tissue graft) را با سایر روش‌ها در درمان تحلیل‌های لثه‌ای مقایسه کردند صورت گرفت. شاخص‌های مورد قبول برای این بررسی مروری عبارت بودند از: 1- تحلیل کلاس 1 یا 2 میلر با حداقل عمق 2 میلی‌متر 2- دندان‌های مورد بررسی، پوسیدگی یا ترمیم نداشته باشند 3- در هر گروه حداقل 10 بیمار مورد ارزیابی قرار گرفته باشند. نتایج نشان داد که کاهش عمق تحلیل به دنبال روش پیوند بافت همبند تحت اپی‌تلیایی به طور معنی‌داری در مقایسه با بازسازی هدایت شده بافتی (Guided tissue regeneration) و کاربرد پیوند‌های آسلولار پوستی بیشتر بود. در مورد تغییرات حد چسبندگی تفاوت معنی‌داری بین گروه‌ها وجود نداشت. در تغییرات ایجاد شده در بافت کراتینیزه، در گروه پیوند بافت همبند تحت اپی‌تلیایی افزایش عرض بافت کراتینیزه در مقایسه با بازسازی هدایت شده بافتی به طور معنی‌داری بیشتر بود.
نتیجه‌گیری:
نتایج این مطالعه نشان داد که پیوند بافت همبند تحت اپی‌تلیایی به طور معنی‌داری باعث پوشش سطح ریشه، افزایش حد چسبندگی و عرض بافت کراتینیزه می‌شود.
واژه‌های کلیدی : بافت همبند، ریشه دندان، تحلیل لثه، مطالعات با دوره پی‌گیری.
