زمینه و هدف : اتمام و پرداخت، ضمن بهبود زیبایی و افزایش دوام ترمیم، احتمال افزایش دمای پالپ و آسیب به آن را به همراه دارد. هدف از این مطالعه تأثیر روشهای مختلف پرداخت و ضخامت کامپوزیت بر افزایش دمای ماده ترمیمی می‌باشد .

 روش بررسی: در این مطالعه شصت عدد دیسک کامپوزیتی به قطر نُه میلی‌متر تهیه و به سه گروه با ضخامتهای دو، سه و چهار میلی‌متر تقسیم شدند. هر گروه به طور تصادفی به چهار زیر گروه تقسیم گردید: زیرگروه 1 و 2 (به ترتیب پرداخت خشک مداوم و خشک منقطع) و زیرگروه 3 و 4 (به ترتیب پرداخت مرطوب مداوم و مرطوب منقطع)؛ هر نمونه به مدت کل صد و بیست ثانیه با حرکت دورانی هندپیس با سرعت متوسط پالیش شد. بلافاصله بعد از پایان پرداخت دمای سطح رو و زیرین دیسک کامپوزیتی توسط دماسنج لیزری اندازه‌گیری و ثبت گردید. از آزمونهای آنالیز واریانس یک سویه، دو سویه، DUNCAN و آزمون t برای آنالیز داده‌ها استفاده شد .

 یافته‌ها: میانگین دمای بعد از پرداخت در روشهای مختلف نسبت به قبل از پرداخت معنادار بوده و روش پرداخت خشک مداوم بیشترین افزایش دما را ایجاد می‌کند. همچنین از نظر آماری، افزایش ضخامت کامپوزیت رزین تا چهار میلی‌متر بر انتقال دما از سطح رویی به سطح زیرین حین پرداخت تأثیر آشکاری نداشته است.

 نتیجه‌گیری: روش ساده و مؤثر برای حفاظت پالپ هنگام پرداخت استفاده از آب فراوان می‌باشد و افزایش ضخامت کامپوزیت نقش چندانی در تعدیل حرارت ناشی از پرداخت ندارد .

  منبع: مجله دندانپزشکی جامعه اسلامی دندانپزشکان

  متن کامل