بیان مساله:

به طور معمول دانش و تجربه ی کافی و معاینه ی دقیق، به تشخیص بالینی مناسب می انجامد. با این وجود، آسیب ها با نمای بالینی همانند، تشخیص درست را مشکل می نمایند.بنابر این، بررسی همخوانی تشخیص های بالینی و هیستوپاتولوژیک جهت تایید تشخیص نهایی می تواند کمک کننده باشد.

 هدف:

 هدف از انجام این پژوهش بررسی همخوانی تشخیص های بالینی و هیستوپاتولوژیک در آسیب های اپی تلیال و مزانشیمال دهان در یک دوره بررسی 30 ساله ( 1355 تا 1385 ) در دانشکده ی دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد بود.

 مواد و روش:

درصد بود و نبود همخوانی میان تشخیص های بالینی و هیستوپاتولوژیک در 625 آسیب اپی تلیال و 2480 آسیب مزانشیمال مقایسه شد. همچنین در موارد نبود همخوانی، اطلاعات بالینی همچون سن و جنس بیمار و محل بروز آسیب بررسی گردید.اطلاعات توسط آزمون های تی(T) ، مان ویتنی (Mann-Whitney) ، کای اسکوار(chi-Square)، نسبت لایک هود( Likehood ratio)، فیشر( Fisher's Exact) و کاپا واکاوی شدند.

 یافته ها:

 همخوانی کل میان تشخیص های بالینی و هیستوپاتولوژیک در 4/71 درصد موارد از آسیب های اپی تلیال مشاهده گردید. بیشترین همخوانی در کارسینوم سلول سنگفرشی و پاپیلوما به دست آمد. در 1/57 درصد آسیب های مزانشیمال، تشخیص ها همخوانی کلی را نشان دادند. دنچر هایپرپلازی، اپولیس فیشوراتوم و تومور حاملگی به ترتیب بیشترین همخوانی را داشتند.

 نتیجه گیری:

 با وجودی که بررسی هیستوپاتولوژی به تشخیص نهایی آسیب های دهاهنی می انجامد، در برخی موارد جهت به حداقل رساندن نبود همخوانی، ارایه ی رویکردهای مناسب و توجه بیشتر به نمای بالینی آسیب ها به ویژه در موارد با ظاهر بالینی غیر اختصاصی ضروری است.

منبع: مجله دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شیراز

متن کامل