برخی متدیّنان بر این باورند که میتوان برای خدمت به دیانت از ابزارهای ضد اخلاق مانند «تهمت» به مخالفان استفاده کرد. این باور هر چند در سطح عدهای از «عوام» رواج دارد ولی ریشه در فتوای فقهی برخی علما دارد. آنها در استنباط های خود از یک روایت، تهمت زدن و نسبتهای دروغ را تجویز کردهاند.
این مقاله با بررسی این روایت، به نقد این استنباط میپردازد و سپس به طرح این سؤال میپردازد که با چنین نظریهای جامعه دینی به چه سمت و سوئی میرود؟