مواد و روش ها: در این مطالعه مداخله ای-نیمه تجربی از ۴۵ فرد مبتلا به بیماری پریودنتیت مزمن خواسته شد تا قبل از شروع درمان و چهارماه پس از درمان پریودنتال مورد نیاز پرسشنامه مربوط به کیفیت زندگی را تکمیل کنند. سپس تصحیح و نمره‌گذاری این پاسخ نامه‌ها انجام شد.از آزمون ویلکاکسون برای مقایسه تک تک سوالات قبل و بعد از درمان پریودنتال استفاده شد و برای مقایسه بین شاخص‌های کیفیت زندگی در قبل و بعد از درمان از آزمون تی زوج و برای مقایسه بین شاخص‌های کیفیت زندگی بین2 جنس و نیز برای مقایسه شاخص‌های کیفیت زندگی بین بیماری پریودنتیت خفیف تا متوسط و پریودنتیت متوسط تاشدید از آزمون تی استفاده گردید (α=0/05). 

  یافته‌ها: میانگین نمره شاخص‌های کیفیت زندگی شامل ورزش، تغذیه، کنترل استرس، کار و فعالیت، وضعیت ظاهری و فیزیکی، خواب و استراحت، روابط اجتماعی و سلامت جسمانی پیش و پس از درمان پریودنتال دارای اختلاف معنی‌داری بوده‌اند (001/0>p-value ). اختلاف میانگین نمره شاخص‌های کیفیت زندگی در جنس زن نسبت به مرد پس از درمان پریودنتال بیشتر بوده ولی این تفاوت تنها در مورد شاخص‌های ورزش (006/0=p-value) و کار و فعالیت(004/0=p value) معنی‌دار بود. مشخص گردید که اختلاف معنی‌داری بین میانگین‌ تمامی شاخص‌های کیفیت زندگی در مبتلایان به بیماری پریودنتیت خفیف تا متوسط نسبت به مبتلایان به بیماری پریودنتیت متوسط تا شدید قبل وبعد از درمان پریودنتال وجود ندارد(05/0p-value >). 

  نتیجه‌گیری: با توجه به محدودیت های این مطالعه می توان نتیجه گرفت درمان بیماری‌های پریودنتال موجب افزایش کیفیت زندگی می‌شود.