مواد و روش‌‌ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، 18 بیمار مؤنث با اکلوژن کلاس I و II با اوربایت بیشتر از 4 میلی‌متر، انتخاب شدند. نمونه‌ها به دو گروه 9 تایی (الف) و (ب) تقسیم شده و در گروه (الف) از روش ریکتز و در گروه (ب) از روش برستون استفاده شد. در هر گروه 15 فک مورد مطالعه قرار گرفت. رادیوگرافی‌های لترال سفالومتری قبل و پس از اینتروژن جهت بررسی نتایج مورد استفاده قرار گرفتند. برای آنالیز داده‌ها از آزمون آماری t-test Studentو نرم افزار SPSS نسخه 18استفاده شد (05/0 = α). 

  یافته‌ها: تفاوت بین میانگین اینتروژن واقعی در دو گروه الف و ب از لحاظ آماری معنی‌دار بود (014/0 = p value) و تفاوت میانگین اکستروژن در دو گروه الف و ب نیز از لحاظ آماری معنی‌دار بود (047/0 = p value). تفاوت میانگین کاهش اوربایت در دو گروه الف و ب معنی‌دار نبود (704/0= p value). تفاوت میانگین اینتروژن کاذب (02/0 = p value)، تغییر در محور طولی دندان‌های خلفی (047/0 = p value) و زاویه بین محور طولی دندان‌های قدامی بالا و پایین (002/0 = p value) از لحاظ آماری معنادار بود. 

  نتیجه‌گیری: با در نظر گرفتن محدودیت‌های پژوهش فعلی، نتایج به‌دست آمده از این مطالعه برتری روش برستون در انجام اینتروژن دندان‌های قدامی با حرکات جانبی نامطلوب کمتر را تأیید می‌کند.