تحلیل لثه عبارتست از عریان شدن سطح ریشه دندان به علت حرکت اپیکالی مارجین لثه که روش های مختلفی برای درمان آن بکار گرفته شده است. هدف از این مطالعه مقایسه کلینیکی تغییرات بدست آمده در شاخص های کلینیکی پریودنتال در انجام دو روش(Guided Tissue Regeneration) GTR و (Connective Tissue Graft) CTG ر درمان تحلیل های لثه می باشد. 

  مواد و روش‌ها:

 در این مطالعه تجربی 24 مورد تحلیل در 12 بیمار که در دندان های کانین یا پرمولر خود دارای تحلیل کلاس I و یا II میلر بودند انتخاب گردید. 12 ناحیه با روش CTG و 12 ناحیه با روش GTR درمان شدند و اندازه­گیری شاخص­های مورد نظر شامل ارتفاع و عرض تحلیل، حد چسبندگی، عمق شیار لثه، میزان عرض لثه کراتینیزه قبل و بعد از 1، 2، 3 و 6 ماه پس از درمان انجام شد.. تجزیه و تحلیل داده­ها با آزمون های آماری wilcoxen، T-pariedو آنالیز واریانس انجام گرفت. 

  یافته ها:

هر دو روش CTG و GTR در کاهش عمق تحلیل ( 035/0 = P)، بهبود عرض تحلیل لثه ( 005/0 = P)، سطح چسبندگی کلینیکی (05/0 = P ) و میزان نسج کراتینیزه ( 0001/0 =P) تاثیر معنی­داری داشتند ولی در میانگین عمق پروب بین دو گروه اختلاف آماری معنی دار مشاهده نشد(3/0= P).

  نتیجه‌گیری: 

گرچه هر دو روش درمانی بهبود قابل ملاحظه ای رادر درمان تحلیل لثه به دنبال داشتند اما از لحاظ افزایش میزان عرض نسج کراتینیزه و کاهش حد چسبندگی استفاده از روش CTG نسبت به GTR ارجحیت دارد.