دندان‌پزشکان از جایگاه ویژه‌ای برای تشخیص و گزارش‌دهی موارد کودک آزاری برخوردارند، زیرا بیش از نیمی از موارد کودک آزاری در ناحیه سر و گردن اتفاق می‌افتد. هدف مطالعه‌ی حاضر بررسی دانش، نگرش وتجربه‌ی برخورد دندان‌پزشکان پیرامون موارد کودک آزاری و بی‌توجهی بود.

مواد و روش‌ها: 

پژوهش انجام شده توصیفی- تحلیلی بود. نمونه‌گیری آن به‌صورت چند مرحله‌ای (خوشه‌ای- سیستماتیک) از مطب‌‌ها و درمانگاه‌های شهر اصفهان و هم‌چنین دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شد. ابزار پژوهش یک پرسش‌نامه خود ایفا بوده که از 134 دندان‌پزشک عمومی و 40 متخصص دندان‌پزشکی اخذ گردید. داده‌های به‌دست آمده با آنالیزهای اسپیرمن، پیرسون، واریانس یک‌طرفه و فریدمن در سطح اطمینان 95/0 بررسی شد.

آگاهی دندان‌پزشکان راجع به انواع و علایم کودک آزاری پایین بود. دندان‌پزشکان نگرش مطلوبی پیرامون این موضوع در دندان‌پزشکی داشته و تمایل زیادی برای تشخیص و گزارش‌دهی موارد مشکوک آن به مراجع قانونی نشان دادند (میانگین نمره‌ی نگرش 1/15 از 20بود). زنان اهمیت این موضوع را در دندان‌پزشکی بیش‌تر درک می‌کردند و تمایل بیش‌تری به گزارش‌دهی موارد آن داشتند (03/0 = p value ). تجربه‌ی برخورد دندان‌پزشکان با موارد کودک آزاری در بیماران‌شان 5/11 درصد بود که تنها یک نفر( 5 درصد) برخی از موارد را گزارش نموده بود. مهم‌ترین دلایل گزارش نکردن توسط دندان‌پزشکان، عدم قطعیت از رخ دادن آزار و نداشتن دانش و آگاهی کافی در این زمینه بود.

نتیجه‌‌گیری:

 با توجه به محدودیت‌های این مطالعه، دندان‌پزشکان نسبت به کودک‌آزاری آگاهی پایین، نگرش بالا و تجربه اندکی داشتند. افزودن واحدهای درسی مورد نیاز به برنامه‌ی آموزشی و آموزش دندان‌پزشکان در بازآموزی‌های علمی توصیه می‌شود.