پرفوراسیون فورکای دندان یکی از حوادث حین درمان است که پیش آگهی درمان اندودنتیک را به گونه‌ای جدی تحت تأثیر قرار می‌دهد. پیش آگهی درمان ناحیه پرفوراسیون فورکا، به پیشگیری از عفونت باکتریایی در ناحیه پرفوراسیون بستگی دارد. بنابراین استفاده از یک ماده دارای سازگاری بافتی برای ایجاد مهر و موم کامل ناحیه پرفوراسیون دارای اهمیت فراوان است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه میزان ریزنشت MTA و OCP در پرفوراسیون‌های ناحیه فورکا انجام گرفت. 

  مواد و روشها:

در مطالعه تجربی حاضر 70 دندان مولر مندیبل انسان با ریشه‌های متباعد، ناحیه فورکای دست نخورده و آپکس فرم گرفته انتخاب شدند. دندان‌ها بطور تصادفی به چهار گروه، دو گروه آزمایشی، (30= n ) و دو گروه کنترل مثبت و منفی(5= n ) تقسیم شدند. سپس حفره پرفوراسیون در کف فورکای هر دندان ایجاد گردید. در گروه‌های آزمایشی یک و دو، حفره پرفوراسیون به ترتیب با OCP و MTA ترمیم شد. در گروه کنترل مثبت، حفره پرفوراسیون توسط هیچ ماده‌ای مسدود نگردید و در گروه کنترل منفی حفره پرفوراسیون ایجاد نگشته، در هر گروه، حفره دسترسی توسط cavit ترمیم گردید. دندان‌ها به مدت 48 ساعت در محیطی با رطوبت 100 % قرار داده شدند. سپس اپکس ریشه‌ها بوسیله موم چسب مسدود شدند و همه نواحی خارجی دندان، به جز 5/0 میلی‌متر اطراف حفره پرفوراسیون، توسط دو لایه لاک ناخن پوشیده شد. نمونه‌ها به مدت چهار روز در جوهر هندی غوطه ور و سپس در جهت باکولینگوالی برش زده شده، قطعات از هم جدا شدند. میزان نفوذ رنگ بوسیله استریومیکروسکوپ و با بزرگنمایی 25 برابر، مورد بررسی قرار گرفت. داده‌های بدست آمده توسط آزمون آماری T مستقل مورد ارزیابی قرار گرفتند.

یافته‌ها: در گروه کنترل منفی هیچگونه ریزنشتی مشاهده نگردید. در گروه کنترل مثبت، رنگ به طور کامل از تمامی دیواره‌ها نفوذ کرده بود. میزان نفوذ رنگ در گروه‌های آزمایشی OCP و MTA به ترتیب 64/1 و 22/1 میلی‌متر بود. آنالیز آماری داده‌ها نشان داد که قابلیت سیل‌کنندگی MTA بطور معنی‌داری بیشتر از OCP می‌باشد (0001/0> P ).

نتیجه‌گیری: OCP از نظر قابلیت سیل کنندگی نمی‌تواند جایگزین قابل قبولی برای MTA باشد.