سابقه و هدف: تجویز آموکسی‌سیلین و مترونیدازول به همراه Scaling and Root Planning (SRP)، درمان کمکی مؤثری در پریودنتیت مزمن می‌باشد.علاوه بر این مطالعات نشان داده‌اند که مصرف آزیترومایسین نیز در درمان پریودنتیت مزمن موثر است. تحقیق حاضر با هدف مقایسه اثر رژیم کوتاه‌مدت و بلندمدت آزیترومایسین، با رژیم آموکسی‌سیلین و مترونیدازول در درمان پریودنتیت مزمن متوسط بزرگسالان انجام شد.

 مواد و روشها: این مطالعه تجربی بر روی 75 بیمار مبتلا به پریودنتیت مزمن متوسط 50-35 ساله که واجد حداقل یک پاکت با عمق 6-4 میلی‌متر و Attachment loss به میزان 4-3 میلی‌متر در هر کوادرانت بودند، انجام پذیرفت. شاخص‌های لثه‌ای Loe & Silness (GI)، خونریزی از پاپیلای(MPBI) Barnett ، پلاک Loe & Silness (PLI)، عمق پروب پاکت (PPD) و از دست رفتن چسبندگی (AL)، در روز صفر و هفته‌های 2، 4 و 6 و ماه‌های 2 و 3 پس از درمان محاسبه شد. بیماران تحت درمان SRP قرار گرفته، در 3 گروه 1- مترونیدازول (250 میلی‌گرم)- آموکسی‌سیلین (250 میلی‌گرم) 3 بار در روز به مدت 7 روز؛ 2- آزیترومایسین (500 میلی‌گرم) 2 بار در روز به مدت 7 روز و 3- آزیترومایسین (250 میلی‌گرم) 1 بار در روز به مدت 1 ماه قرار گرفتند. داده‌ها با آزمون‌های ANOVA و Repeated measures مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

 یافته‌ها: پارامترهای PLI، MPBI، GI، PPD و AL بین جلسات مختلف درمان کاهش‌های معنی‌داری در تمامی گروه‌ها نشان دادند (05/0>P). کاهش پارامترهای BI، GI و PLI در گروه 3 نسبت به گروه‌های 1 و 2 بیشتر بود (05/0>P) ولی بین گروه‌های 1و2 تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. از نظر مقادیر PPD در گروه‌های 2 و 3 نسبت به گروه 1 کاهش‌ بیشتری مشاهده شد(05/0>P) و پارامتر AL تنها در جلسه آخر کاهش‌ معنی‌داری در گروه 3 نسبت به گروه‌های 1و2 تجربه کرده بود(042/0=P).

 نتیجه‌گیری: رژیم‌های درمانی آنتی‌بیوتیک همگی در درمان پریودنتیت مزمن مؤثر بودند ولی میزان بهبودی در گروه آزیترومایسین بلندمدت نسبت به گروه‌های دیگر بیشتر بود.

  منبع: مجله دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

  متن کامل