مواد و روشها: مطالعه حاضر از نوع بررسی هیستوریکال کوهورت بود. تعداد 192 دانش‌آموز 16-12 ساله ناشنوا از مدارس استثنایی سطح تهران و 193 دانش‌آموز شنوا از مناطق پنجگانه تهران به طور تصادفی انتخاب شدند. دانش آموزان هر گروه توسط فرد معاینه‌کننده تحت معاینه دهان و دندان با نور طبیعی و سوند وآینه یکبار مصرف قرار گرفتند. تمامی دانش آموزان پرسشنامه‌ای درباره رفتارهای دندانپزشکی تکمیل کردند. از شاخص DMFTبرای بررسی وضعیت دندانی افراد استفاده شد. آزمون‌های آماری کای دو و T مستقل با معنی‌داری 001/0=P برای بررسی آماری به کار گرفته شدند.

 یافته‌ها: افراد گروه شنوا مراجعات بیشتر و منظم تری نسبت به افراد ناشنوا داشتند(0P=). تعداد دفعات مسواک زدن در شبانه روز بین دو گروه اختلاف آماری معنی‌داری داشت(002/0P=). میانگین DMFT در افراد ناشنوا 37/3 (034/3SD=) و در افراد شنوا 13/3 (852/2SD=) بود و اختلاف آماری معنی‌داری بین دو گروه دیده نشد (116/0P=). در گروه شنوا شاخص 04/0M= (273/0SD=) و در گروه ناشنوا شاخص 16/0 M= (474/0SD=) بود و تفاوت آماری معنی‌داری بین دو گروه وجود داشت (006/0(P=.

 نتیجه‌گیری: افراد ناشنوا بیشتر تحت درمان کشیدن دندان قرار می‌گیرند. این افراد مراجعات کمتری به دندانپزشک دارند وتعداد دندان‌های پوسیده درمان نشده و کشیده شده در آنان بیشتر است . این یافته ایجاد امکانات درمانی دندانپزشکی خاص برای افراد ناشنوا و افزایش آگاهی ایشان را نسبت به درمان‌های دندانپزشکی را مشخص می‌نماید.  

 منبع: مجله دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

متن کامل