مقدمه: کاربرد فاکتورهای رشدی در زمینه درمان‌های رژنراتیو مورد بررسی قرار گرفته‌اند و این عوامل بر تکثیر، کموتاکسی، تمایز و سنتز ماتریکس خارج سلولی و سلول‌های مؤثر در التیام زخم نقش داشته و در نتیجه باعث تسهیل ترمیم انساج پریودنشیوم و رژنراسیون آن‌ها می‌شوند. هدف مطالعه حاضر، مروری بر مطالعات موجود در مورد تأثیر کاربرد پلاسمای غنی از پلاکت در کنار مواد پیوندی متفاوت در حضور و عدم حضور غشاء در درمان‌های رژنراتیو ضایعات داخل استخوانی بود.

 شرح مقاله: جستجوی الکترونیکی در PubMed و Medline برای مطالعات کارآزمایی بالینی کنترل شده با حداقل دوره پیگیری 6 ماهه که از پلاکت تغلیظ شده در درمان ضایعات داخل استخوانی استفاده کرده بودند، صورت گرفت. مقالات تا پایان ماه آوریل سال 2011 جمع‌آوری شدند. معیارهای ورود در مطالعات مورد بررسی شامل حداقل عمق ضایعه استخوانی 3 میلی‌متر و حداقل از دست رفتن چسبندگی 5 میلی‌متر بود. تعداد 20 مقاله واجد شرایط شناخته شده مورد تأیید و بررسی قرار گرفتند. پارامترهای مورد بررسی شامل تغییرات عمق پروب، پر شدن ضایعه استخوانی و افزایش حد چسبندگی بود.

 نتیجه‌گیری: در محدوده مطالعات انجام شده در این رابطه، کاربرد پلاسمای غنی از پلاکت اثر مضاعفی را در بهبود پارامترهای کلینیکی در درمان‌های رژنراتیو در ضایعات داخل استخوانی به هنگام کاربرد غشا نداشته است، اگرچه در عدم کاربرد غشاء، کاربرد پلاسمای غنی از پلاکت در همراهی با مواد پیوند استخوانی اثرات مثبتی را به دنبال داشته است.

  منبع: مجله دانشکده دندانپزشکی اصفهان

  متن کامل