بیان مساله:

سلامت پریودنشیم کلید موفقیت کارهای ترمیمی به شمار می رود و مراحل بالینی ساخت روکش های پرسلنی ممکن است پریودنشیوم دندان های پایه را تحت اثر قرار دهد.

  هدف:

هدف از این پژوهش، بررسی اثرات مراحل بالینی ساخت روکش های پرسلنی متصل به فلز( PFM ) بر روی موقعیت لبه ی لثه ی آزاد ( FGM ) ، حد چسبندگی بالینی( CAL: Clinical Attachment Level ) ،نمایه ی لثه ای ( GI ) و نمایه ی پلاک( PI ) بود.

  مواد و روش:

 در 15 بیمار که نیازمند ترمیم پرسلنی متصل به فلز در دندان پیشین مرکزی فک بالا یا پرمولرهای فک پایین یا بالا بودند(گروه آزمایش)، متغیرهای موقعیت لبه ی لثه ی آزاد، حد چسبندگی بالینی، نمایه ی پلاک و نمایه های لثه ای در مقاطع زمانی پایه(صفر)، تراش (1)، قالبگیری(2)، سیمان نهایی(3)، هفت روز(4)، یکماه(5) و شش ماه(6) پس از سیمان نهایی اندازه گیری شدند. در دندان های مجاور که نیازی به روکش نداشتند(گروه شاهد) نیز اندازه گیری ها انجام گردید. از آزمون تی غیر وابسته ( Independent Sample T ) و مان ویتنی( Mann-Whitney ) به ترتیب برای واکاوی تغییرات متغیرها در طی مراحل و مقایسه ی میزان تغییرات ایجاد شده میان دو گروه استفاده شد. سطح معنادار p < 0/05 تعیین گردید.

  یافته ها:

اختلاف معناداری در متغیر موقعیت لبه ی لثه ی آزاد در مقطع زمانی 3، حد چسبندگی بالینی در مقاطع زمانی 6،3،2 و نمایه های لثه ای در مقطع زمانی 6 میان دو گروه دیده شد.همچنین در گروه آزمایش اختلاف معنادار در موقعیت لبه ی لثه ی آزاد در مقاطع زمانی 2،1 و3، حد چسبندگی بالینی لثه در همه ی مقاطع زمانی و نمایه ی لثه ای در مقطع زمانی 3و6 نسبت به پایه به دست آمد. در گروه شاهد نیز، اختلاف نمایه ی پلاک در مقاطع زمانی 5،4 و 6 و نمایه ی لثه ای در مقطع زمانی 6 نسبت به پایه معنادار بودند.

  نتیجه گیری:

مراحل بالینی ساخت روکش های پرسلنی متصل به فلز به گونه ی چشمگیری با از دست رفتن حد چسبندگی بالینی و افزایش نمایه ی لثه ای و افزایش عمق سالکوس به ویژه با گذشت زمان همراه است.

منبع: مجله دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شیراز

متن کامل