مقدمه:موفقیت پروتز ثابت به ثبت و بازسازی دقیق دندان تراش خورده و خط خاتمه تراش وابسته است. لذا ارائه تکنیکی ساده که بتوان بهترین قالب را از نظر ثبت جزئیات بدست آورد لازم است. این پژوهش به بررسی تاثیر واش دوم بر تطابق لبه ای در دو روش قالب گیری یک مرحله ای و دو مرحله ای با نوعی سیلیکون تراکمی  پرداخت.

مواد و روش: در این پژوهش تجربی از مدل آزمایشگاهی با دو دای فلزی (مشابه پرمولرو مولر دوم) و نوعی ماده قالب گیری سیلیکون تراکمی استفاده شد. قالب گیری با چهار تکنیک یک مرحله ای، یک مرحله ای باواش دوم، دو مرحله ای با فضا و دو مرحله ای با واش دوم انجام شد. هر تکنیک 15 بار تکرارو60 قالب بدست آمد، که با گچ استون تیپIV  ریخته شد. بر روی دای ها الگوی مومی یک بریج سه واحدی فرم داده ومراحل کستینگ با آلیاژ فلزی انجام شد. بااستفاده ازاستریومیکروسکوپ با بزرگنمایی 100× با میکرومتر دیجیتال و با دقت میکرون تطابق لبه ای در چهار ناحیه اندازه گیری و نتایج باآزمون آنوا و توکی آنالیزگردید. (α=0.05)

یافته ها: کمترین میزان درز لبه ای مربوط به دندان قدامی در تکنیک دو مرحله ای (56/69 میکرون) و بیشترین آن مربوط به دندان خلفی در تکنیک یک مرحله ای با واش دوم (59/85 میکرون) بود. میزان درز لبه ای در هر چهار تکنیک از نظر بالینی قابل قبول بود. بین تکنیک های یک مرحله ای با دو مرحله ای (p value=1 )و یک مرحله ای باواش دوم با دو مرحله ای با واش دوم اختلاف معنی داری وجود نداشت (6/0p value =).

نتیجه گیری:  میزان درز لبه ای برای هر چهار تکنیک قابل قبول بود. به نظر می رسد می توان با دادن واش دوم به واش اول قالبی دقیق از نظر ثبت جزئیات و خط خاتمه تراش بدست آورد، که نیازمند بررسی های بیشتر است.

منبع: مجله دانشکده دندانپزشکی اصفهان

متن کامل