مقدمه:

بر اساس تحقیقات اخیر، سیتوکین‌ها به خصوص اینترلوکین-1 آلفا، اینترلوکین-10 و فاکتور نکروز دهنده تومور– آلفا احتمالاً در پاتوژنز بیماری پمفیگوس وولگاریس نقش دارند. برخی بیماری‌های اتوایمیون با کاربرد آنتی‌بادی‌های ضد سیتوکین‌ها به صورت موفقیت‌آمیزی درمان شده‌اند. هدف از این پژوهش، مقایسه غلظت این سیتوکین‌ها در بزاق بیماران مبتلا به پمفیگوس- ولگاریس با افراد سالم بود.

 مواد و روش‌ها:

 در این پژوهش توصیفی- تحلیلی و آزمایشگاهی، 24 بیمار مبتلا به پمفیگوس ولگاریس مراجعه کننده به بخش پوست بیمارستان الزهرای اصفهان به عنوان گروه بیمار و 26 فرد سالم به عنوان گروه شاهد مورد بررسی قرار گرفتند. نمونه بزاق با روشSpitting غیر تحریکی از هر دو گروه گرفته شد. با استفاده از روش الیزا، میزان اینترلوکین-1 آلفا، اینترلوکین-10 و فاکتور نکروز دهنده تومور– آلفا اندازه‌گیری گردید. نتایج با استفاده از آزمون t در سطح معنی داری (05/0 = α) مورد تحلیل قرار گرفت.

 یافته‌ها:

میانگین اینترلوکین-1 آلفا، اینترلوکین-10 و فاکتور نکروز دهنده تومور– آلفا در بزاق گروه بیماران بیشتر از گروه شاهد بود. این اختلاف در مورد اینترلوکین-1 آلفا (024/0 = p value) و فاکتور نکروز دهنده تومور– آلفا (005/0 = p value) معنی‌دار بود ولی در مورد اینترلوکین-10
معنی‌دار نبود (243/0 = p value).

 نتیجه‌گیری:

 افزایش سطح اینترلوکین-1 آلفا و فاکتور نکروز دهنده تومور– آلفا در بزاق بیماران مبتلا به پمفیگوس ولگاریس در مقایسه با افراد سالم می‌تواند

منبع: مجله دانشکده دندانپزشکی اصفهان

متن کامل