بیان مساله:

لیکن پلان دهانی، یک بیماری التهابی مزمن پوستی مخاطی است، که به ویژه می تواند در گونه های اروزیو و آتروفیک دردناک باشد. در این زمینه، درمانهای بی شمار با نتایج متفاوت بررسی شده است.

  هدف:

هدف از این پژوهش ، بررسی و مقایسه ی اثر ژل آلوورا و استرویید موضعی (تریامسینولون) در درمان موضعی لیکن پلان دهانی بود.

  مواد و روش:

 در این پژوهش دوسویه کور، شمار 50 بیمار ( 13 مرد و 37 زن ) مبتلا به آسیب های دهانی لیکن پلان، انتخاب و به گونه ی تصادفی به دو گروه بخش شدند، که یک گروه ژل آلوورا 70 درصد و گروه دیگر، تریامسینولون موضعی 1/0 درصد دریافت کردند. شیوه ی درمان به صورت استفاده ی موضعی سه بار در روز از دارو برای مدت هشت هفته بود، که بیماران هر دو هفته تحت پی گیری قرار می گرفتند. بررسی بالینی و کاهش درد بر روی هر دو گروه بیماران، با روش تانگپراسوم ( Thongprasom ) و مقیاس مشاهده ای عددی ( VAS (Visual analogue scale ) ) انجام و داده ها با نسخه15 SPSS وارد کامپیوتر شدند و از طریق روش آماری اندازه گیری پیاپی واکاوی شدند.

  یافته ها:

 در این پژوهش، در بررسی بالینی 20 بیمار گروه داروی تریامسینولون به شیوه ی درمان پاسخ خوب دادند و سه بیمار در طول دوره ی

  درمان بهبودی کامل داشتند ولی در گروه دارویی ژل آلوورا، 9 نفر از بیماران به شیوه ی درمان پاسخ خوب داشتند و در هیچ یک بهبودی کامل در روند دوره ی درمان دیده نشد و p . value معنادار بود( P <0/001) . همچنین، هیچ گونه عارضه ی جدی در هر دو گروه در طول بررسی گزارش نگردید.

  نتیجه گیری:

استفاده از ژل آلوورا در درمان آسیبهای اروزیو و آتروفیک لیکن پلان پیشنهاد میشود ولی در آسیب های اولسراتیو با توجه به نتایج بررسی کنونی، استفاده از استروییدها به عنوان انتخاب درمانی مناسب پیشنهاد میگردد .

منبع: مجله دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شیراز

  متن کامل