مواد وروش ها: این تحقیق با طراحی آزمایشگاهی برروی80 عدد دندان پرمولر انجام شد. دندانها در دو بلوک به صورت قرارگیری 2پرمولر در فک بالا و 2پرمولر در فک پایین به وسیله پوتی در فیلم نگهدار XCPثابت شدند. تصویر رادیوگرافی بایت وینگ دیجیتال اولیه تهیه و این تصاویر با اعمال گزینه sharpening نیز در حافظه دستگاه نگهداری شدند، سپس از هر کدام از بلوک ها یکی از دندان ها به صورت انتخاب تصادفی خارج شده و در یک سطح پروگزیمال آن حفره ایجاد شده و به محل اولیه بر گردانده شد. مجددا از کلیه بلوک ها رادیوگرافی بایت وینگ دیجیتال اولیه و با گزینه نرم افزاری sharpening تهیه شد. 80 تصویر تهیه شده با نسبت 1به 1 بر روی فیلم پرینت گرفته شدند وتوسط یک رادیولوژیست مورد بررسی قرار گرفتند. سپس نتایج آماری با استفاده از آزمون نسبت ها و آزمون کاپا بررسی گردید. 

  یافته ها: در مشاهده تصاویر با استفاده از رادیوگرافی دیجیتال معمولی،P.P.V و N.P.V به ترتیب برابر،97% و 8/84% و هنگام استفاده از نرم افزار P.P.V ,sharpening و N.P.Vبه ترتیب برابر 2/91% و 4/80% بود. آزمون نسبت ها نشان داد که اختلاف از نظر آماری معنی دار نیست. (4/0> P) 

  نتیجه گیری: رادیوگرافی دیجیتال با گزینه نرم افزاری sharpening در مقایسه با رادیوگرافی دیجیتال اولیه نتوانست سبب بهبود تشخیص پوسیدگی های پروگزیمالی مینا شود.