مواد و روشها:در مطالعه تجربی حاضر، 35 دندان دائمی تک ریشه انسانی که طول کانال 20تا 24 میلیمتر داشتند، انتخاب شد. فایل اندودنتیکس شماره 8 درون کانال دندان به طول کارکرد قرار داده شد. طول فایل باخطکش دیجیتال اندازهگیری و به عنوان استاندارد طلایی تعیین شد. تصاویر پری اپیکال بوسیله صفحات فسفری Digoraو اسکنر مخصوص آن (Digora Optime)و دستگاه رادیوگرافی داخل دهانی پلی استر به عنوان تصاویر اولیه تهیه شد. ابزار بزرگنمایی برای هر تصویر استفاده گردید. دو رادیولوژیست طول فایل را در تصاویر اولیه و دارای بزرگنمایی اندازهگیری نمودند. اندازهها در نرم افزارSPSS نسخه 15 بوسیله آزمونهای آماری ANOVA وBonferroni مقایسه گردید(05/0= α). 

  یافته ها:کلیه تصاویر دیجیتال با و بدون بزرگنمایی، نسبت به استاندارد طلایی تمایل به تخمین بیش از حد طول فایل داشتند(45/0=p). دقت اندازهگیری تصاویر دارای بزرگنمایی دو و سه برابر در مقایسه با تصاویر دیجیتال اولیه، تفاوت آماری معنی داری نشان نداد(به ترتیب 1= pو44/0=p ). بین بزرگنمایی های 2 برابر و 3 برابر تفاوت آماری معنی دار وجود نداشت(15/0=p).تصاویر دارای بزرگنمایی 3 برابر در مقایسه با تصاویر اولیه تمایل به تخمین بیش از اندازه طول ها داشتند ولی تفاوت آنها از نظر آماری معنی دار نبود (10/0=p). 

  نتیجه گیری:با توجه به نتایج پژوهش حاضر و با در نظر گرتن محدودیت های مطالعه فعلی، کاربرد ابزار بزرگنمایی در شرایط آزمایشگاهی، دقت اندازهگیری طول فایل کوچک اندودنتیک را در تصاویر پری اپیکال دیجیتال تحت تاثیر قرار نمی دهد.