مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی-تحلیلی گذشته‌نگر تعداد 3877 پرونده مربوط به ضایعات بافت نرم دهان بررسی شد. میزان همخوانی تشخیص‌های بالینی و آسیب‌شناسی براساس اطلاعات بالینی شامل سن و جنس بیماران، تشخیص‌های افتراقی بالینی اول و دوم، محل، رنگ، قوام، روند بیولوژیک، سطح، نمای ضایعه و رتبه علمی تشخیص دهنده ثبت شد. داده‌های به دست آمده توسط نرم افزار SPSS و آزمون آماری chi-square بررسی شد ( 05/0 =α). 

  یافته‌ها: میزان انطباق تشخیص آسیب‌شناسی با تشخیص بالینی افتراقی اول 2/61% و تشخیص بالینی افتراقی دوم 6/10% بود. بیشترین میزان انطباق مربوط به ضایعات خود ایمنی (1/84%) بود که در این گروه لیکن پلان (6/90%) و سپس پمفیگوئید پوستی –مخاطی (5/61%) بیشترین تشخیص درست را داشتند. ارتباط تطابق تشخیص با گروه سنی معنی‌دار بود (019/0 = Pvalue) اما با جنسیت بیماران معنی‌دار نبود (904/0 = Pvalue). 

  نتیجه‌گیری: میزان انطباق تشخیص آسیب‌شناسی با تشخیص بالینی افتراقی اول بیشتر از تشخیص بالینی افتراقی دوم بود.