تشخیص افتراقی بالینی صحیح و پی بردن به ماهیت ضایعه در روند درمان موثر است و به تشخیص نهایی ضایعات پاتولوژیک کمک می کند. بدین منظور، انطباق تشخیص های بالینی با تشخیص پاتولوژی ضایعات بافت سخت دهان در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی اصفهان طی سالهای 1367 تا 1390 بررسی شد 

  مواد و روش ها:

این مطالعه توصیفی تحلیلی بر روی 2745 ضایعه بافت سخت دهان صورت گرفت. فراوانی همخوانی تشخیص بالینی با پاتولوژی و سن، جنس، محل ضایعه، نمای رادیوگرافی، خوش خیم یا بدخیم بودن ضایعه و ارتباط آن با همخوانی تشخیص بالینی و پاتولوژی انجام شد.اطلاعات به کمک نرم افزار SPSS 20 و آزمون های آماری Kruskal-Wallis و Chi-square مورد بررسی و تحلیل قرار گرفت.(05/0=α) 

  یافته ها: 

در میان پرونده های دارای تشخیص بالینی، در 57% موارد تشخیص پاتولوژی با اولین تشخیص بالینی و در 7/5% با دومین تشخیص بالینی یکسان بود. در بین مواردی که تشخیص بالینی وجود داشت بیشترین تشخیص صحیح در کام سخت(2/81%) و در ضایعات خوش خیم(63%) بود و تفاوتی در سن و جنس افراد با تطابق تشخیص دیده نشد. بیشترین تغییر رادیوگرافی رادیولوسنسی پری آپیکال(6/13%) و کمترین آن ضایعات بدون تغییرات رادیوگرافی بودند(1%>) و رادیولوسنسی منفرد با حدود مشخص بیشترین(9/69%) میزان تشخیص صحیح را داشت 

  نتیجه گیری:

در این مطالعه نزدیک به نیمی از پرونده های مورد بررسی فاقد ثبت تشخیص بالینی و بیش از یک سوم پرونده های دارای تشخیص بالینی فاقد ثبت انطباق تشخیص بالینی و پاتولوژی بودند. که خود شناخت ناکافی کلینیسین ها از اهمیت یافته های بالینی و رادیوگرافی، نیاز به آموزش بیشتر در دوران دانشجویی و همچنین برگزاری دوره های بازآموزی با تاکید بیشتر بر شناخت بیماری های دهان خصوصا ضایعات استخوانی را مطرح می کند.