مقدمه: امروزه از روش‌های متنوعی برای برداشت و حذف پوسیدگی دندانی استفاده می‌شود. برداشت پوسیدگی به روش شیمیایی- مکانیکی نوعی تکنیک غیر تهاجمی است که علاوه بر این‌که بافت عفونی را بر می‌دارد، ساختار دندانی سالم را نیز حفظ کرده و از تحریک پالپی و ناراحتی بیمار جلوگیری می‌کند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی استحکام باند برشی نوعی ادهزیو سلف اچ دو مرحله‌ای به عاج دمینرالیزه پس از برداشتن عاج عفونی به وسیله هندپیس در مقایسه با کاریوسالو (Carisolv) در مولرهای شیری بود.

 مواد و روش‌ها: در این مطالعه آزمایشگاهی، 60 عدد دندان مولر شیری دارای پوسیدگی اکلوزالی که به تازگی خارج شده بودند، جمع‌آوری گردیدند. نمونه‌ها به دو گروه تقسیم شدند. هر نمونه به صورت عمودی در جهت باکولینگوال و مزیودیستال به منظور ایجاد 4 نمونه برش داده شد. در گروه یک پوسیدگی توسط ژل کاریوسالو و در گروه دوم پوسیدگی توسط فرز و هندپیس برداشته شد و سپس نمونه‌ها با کاربرد باندینگ کلیر فیل اس ای باند و کامپوزیت با استفاده از مولد به قطر 4/1 میلی‌متر و ارتفاع 2 میلی‌متر در سطح اکلوزال ترمیم شدند. حدفاصل اتصال در معرض تست استحکام برشی با استفاده از دستگاه تست یونیورسال قرار گرفت. مقادیر عددی استحکام باند برشی برای هر گروه محاسبه شد و با استفاده از نرم‌افزار SPSS و بر اساس آزمون آماری t آنالیز آماری انجام گردید (05/0 = α).

 یافته‌ها: میانگین استحکام باند برشی در گروه کاریوسالو 1/6 ± 7/19 و در گروه هندپیس 5/5 ± 3/17 مگاپاسکال بود. بین دو روش برداشت پوسیدگی از لحاظ آماری اختلاف معنی‌دار وجود نداشت (308/0 = p value).

 نتیجه‌‌گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر، بین استحکام باند برشی ترمیم کامپوزیت به عاج آماده شده به هر دو روش برداشت پوسیدگی (کاریوسالو و هندپیس) با استفاده از باندینگ کلیر فیل اس ای باند، تفاوتی وجود نداشت.

  منبع: مجله دانشکده دندانپزشکی اصفهان

  متن کامل