مقدمه: دانشجویان ترم آخر دندان‌پزشکی به عنوان افرادی که کلیه واحدهای دروس عملی و نظری لازم برای تشخیص پوسیدگی را گذرانده‌اند، تلقی می‌شوند. رادیوگرافی بایت وینگ داخل دهانی، دقیق‌ترین رادیوگرافی در تشخیص پوسیدگی‌های بین دندانی می‌باشد. هدف از این مطالعه، تعیین توانایی دانشجویان ترم آخر دندان‌پزشکی در تشخیص پوسیدگی‌های بین دندانی بر اساس رادیوگرافی بایت وینگ بود.

 مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی به روش نمونه‌گیری آسان، تعداد 551 سطح بین دندانی در رادیوگرافی‌های بایت وینگ به دست آمد و نقاط پوسیدگی از دید افراد مجرب مشخص گردید. سپس رادیوگرافی‌ها به 42 نفر از دانشجویان (19 مرد و 23 زن) نشان داده شد و موارد گزارش هر فرد ثبت شد. نتایج حاصل شده از دانشجویان در نرم‌افزار SPSS نسخه 5/11 و با روش‌های آماری توصیفی و Kappa، Cohen، ICC (Intraclass correlation coefficient) و آزمون Paired t و محاسبه حساسیت و ویژگی تجزیه و تحلیل شد (05/0 = α).

 یافته‌ها: مقدار ضریب همبستگی Kappa برای بررسی شباهت پاسخ‌ها بین دانشجویان و موارد صحیح برابر با 22/0 (01/0 = p value) و مقدار ضریب همبستگی حاصل از آزمون Paired t برای بررسی اثر جنسیت روی صحت پاسخ‌ها برابر با 31/0 (001/0 = p value)، حساسیت 234/0، ویژگی 969/0، مثبت کاذب 3 درصد و منفی کاذب 5/76 درصد بود. میانگین درصد تشخیص صحیح پوسیدگی در مینا 22 درصد و در عاج 23 درصد بود.

 نتیجه‌گیری: با توجه به محدودیت‌های این مطالعه، بیشتر دندان‌هایی که نیازمند ترمیم و یا اقدامات مراقبتی از دید رادیوگرافی هستند مورد تشخیص توسط دانشجویان ترم آخر دندان‌پزشکی قرار نمی‌گیرند. در عین حال بیشتر دندان‌های سالم از دید رادیوگرافی نیز مورد تشخیص اشتباه قرار نمی‌گیرند.

  منبع: مجله دانشکده دندانپزشکی اصفهان

  متن کامل