مقدمه:

  نقایص استخوانی فک منشا عوارض بسیاری برای بیماران می باشد و ترمیم کامل استخوان یک هدف ایده آل در درمان های رژنراتیو محسوب می شود. بررسی هیستولوژیک می تواند به عنوان یک معیار استاندارد مطرح باشد؛ اما در موارد بالینی تکنیک های تشخیصی غیرمهاجم مورد نیاز است. هدف از این مطالعه، بررسی دقت رادیوگرافی دیجیتال در مقایسه با رادیوگرافی معمولی در تعیین میزان ترمیم استخوان در طول زمان بود.

  مواد و روش ها:

  در این تحقیق تجربی ابتدا دندان های پرمولر 4سگ در هر چهار کوادرانت کشیده شد، سه ماه بعد در هر نیم فک در هر سگ، حفره ای به ابعا mm 5*5 ایجاد شد. 15، 30، 45 و 60 روز بعد، رادیوگرافی معمولی و دیجیتال از ناحیه به عمل آمد، در هر مرحله نمونه برداری انجام شد و مورد بررسی هیستومورفومتری قرار گرفت. در هر مرحله دانسیته استخوان در هر دو نوع رادیوگرافی مشخص شده و با درصد تشکیل استخوان تعیین شده به روش هیستومورفومتری مقایسه شد. اطلاعات به دست آمده با آزمون واریانس داده های تکراری و آزمون t زوج توسط نرم افزار SPSS آنالیز گردید.

  یافته ها:

  در همه زمان های مطالعه، اختلاف بین دو روش رادیوگرافی و هیستومورفومتری معنی دار بود. در روزهای 15 و 60، اختلاف معنی دار بین دو روش رادیوگرافی معمولی و دیجیتال وجود داشت؛ به طوری که اختلاف رادیوگرافی دیجیتال وهیستومورفومتری کمتر از رادیوگرافی معمولی و هیستومورفومتری بود. در حالی که در روزهای 30و 45 ، اختلاف معنی داری بین دو روش رادیوگرافی مشاهده نشد.

  نتیجه گیری:

  با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه، رادیو گرافی دیجیتال، مراحل اولیه و نهایی ترمیم ضایعات استخوانی را بهتر نشان می دهد.

منبع: مجله دانشکده دندانپزشکی مشهد

متن کامل