مواد و روش‏ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بر روی هر 4 مولر اول فک بالا و پایین در 56 کودک 7-6 ساله انجام شد. باندینگ‏های سلف-اچ (پرامپت) یا توتال-اچ (اچ-اگزایت) بدون دستکاری سطح، به طور تصادفی و به روش Split mouth در هریک از دو مولر قرینه فک بالا و پایین بکار رفتند. باندینگ‏ها در یک لایه و قبل از قرار دادن فیشور سیلنت کیور شدند. بررسی سطوح در فواصل 6 ماهه و یک ساله انجام و سیلنت‏هایی که کامل یا نسبی از دست رفته بودند مجدداً تکرار شدند. ارزیابی سیلنت‏ها بر اساس روش CCC (Color, Coverage, Caries) آنالیز داده‏ها با آزمون Wilcoxon انجام شد.

 یافته‏ها: باندینگ اگزایت از نظر گیر و پیشگیری از پوسیدگی، برتری معنی‏داری را در هر دو فک نشان داد 001/0P=. در گروه اگزایت، گیر سیلنت‏ها در فک پایین بیشتر از بالا بود (027/0P=)، در حالی که پرامپت تفاوت معنی‏داری بین دو فک نداشت. در مواردی که سیلنت به طور نسبی از دست رفته بود شدت پوسیدگی در گروه پرامپت به طرز معنی‏دار بیشتر از گروه اگزایت بود.

 نتیجه گیری: براساس یافته‏های این مطالعه کاربرد روش اچ-باند (اگزایت) همراه سیلنت بر باندینگ‏های سلف اچ ترجیح دارد.

منبع: مجله دانشکده دندانپزشکی مشهد

 متن کامل