سابقه و هدف: گزارشات متفاوتی در رابطه با تغییرات سطح بزاقی اینترکولین‌ 4 و اینترفرون گاما در بیماران مبتلا به لیکن پلان وجود دارد اما همواره پاتوژنر این بیماری مورد سوال است. هدف از این مطالعه ارزیابی سطح بزاقی این نشانگر، در بیماران مبتلا به لیکن پلان دهانی بود.

 مواد و روش ها: در این مطالعه مورد- شاهدی بزاق 84 نمونه شامل 30 بیمار مبتلا به لیکن پلان دهانی و 54 فرد سالم که ضایعه مخاطی نداشتند بررسی شد. نمونه‌های بزاقی جهت ارزیابی میزان اینترکولین 4 و اینترفرون گاما به روش الایزا بررسی شدند و یافته‌ها با آزمون Mann-U-Whitney و آزمون‌های همبستگی پیرسون و اسپیرمن مورد بررسی قرار گرفت.

 یافته‌ها: میزان IFN-δ در مبتلایان به لیکن پلان دهانی و افراد سالم به ترتیب، (3/4±48/4) و (7/2±54/3) و میزان IL-4 به ترتیب (07/11±28/3) و (3/6±86/2) بود. (8/0= P) و (06/0= P) و تفاوت معنی داری بین دو گروه دیده نشد. متغیرهای فوق در لیکن پلان رتیکولر و اروزیو نیز تفاوت معنی داری نداشت. (2/0= P)

 نتیجه گیری: به نظر می رسد تغییرات IFN-δ و IL-4 بزاقی نقشی در پاتولوژی لیکن پلان دهانی ندارد.

  منبع: مجله تحقیق در علوم دندانپزشکی

  متن کامل