سابقه و هدف: صدمات بافت‌های دهان و دندان از فراوان‌ترین پدیده‌ها طی لوله‌گذاری از راه دهان و بینی بوده، یک سوم تمام شکایات علیه متخصصین بیهوشی را تشکیل می‌دهند. این مطالعه با هدف بررسی صدمات دندانی ناشی از دو روش لوله‌گذاری از راه دهان و بینی (به خصوص صدمات دندانی خفیف (ترک)) و ریسک فاکتورهای آن صورت پذیرفت.

 مواد و روشها: این تحقیق آینده‌نگر مشاهده‌ای بر روی 60 بیمار (30 نفر در گروه با لوله‌گذاری از دهان و 30 نفر در گروه با لوله‌گذاری از بینی) در سال‌های90-1389 در بیمارستان طالقانی تهران صورت گرفت. معاینه هر بیمار با ست معاینه یک بار مصرف استریل، پروب پریودنتال و دستگاه لایت کیور انجام شد.‌های سانترال بالا بیشترین میزان ایجاد ترک جدید را داشتند(60% و 3/63% به ترتیب در لوله‌گذاری از دهان و بینی). ارتباط معنی‌داری بین جنس، BMI، ASA، کلاس دندانی، و تجربه فرد لوله گذار با افزایش تعداد ترک در دو گروه دیده نشد. بروز صدمات دندانی مرئی پیرو لوله‌گذاری از بینی 7/1% و پیرو لوله‌گذاری دهانی10% بدست آمد. یافته‌ها: یافته‌های بدست آمده نشان داد در هر دو گروه دندان‌های سانترال بالا بیشترین میزان ایجاد ترک جدید را داشتند(60% و 3/63% به ترتیب در لوله‌گذاری از دهان و بینی) . ارتباط معنی‌داری بین جنس، BMI ، ASA ، کلاس دندانی، و تجربه فرد لوله‌گذار با افزایش تعداد ترک در دو گروه دیده نشد. بروز صدمات دندانی مرئی پیرو لوله‌گذاری از بینی 7/1% و پیرو لوله گذاری دهانی10% بدست آمد.

 نتیجه‌گیری: صدمات نامرئی دندانی ناشی از لوله‌گذاری شیوع بالایی دارند. این صدمات مورد توجه متخصصین بیهوشی نیستند، زیرا قابل رویت نبوده، عامل شکایت و ایجاد عارضه در زمان انجام بیهوشی نیستند. آموزش آناتومی، فیزیولوژی و پاتولوژی دندان به متخصصین بیهوشی، همچنین استفاده از محافظ‌های دندانی برای پیشگیری از این صدمات باید مورد توجه قرارگیرد.

  منبع: مجله دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی

  متن کامل