بررسی ایمونوهیستوشیمیایی اکسپرشن CD105 (اندوگلین) در ژانت سل گرانولومای محیطی و ژانت سل گرانولومای مرکزی فک و حفره دهان
اساتید راهنما : دکتر فرشته بقایی نائینی ـ دکتر مریم خلیلی نگارش : دکتر معصومه زرگران دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، شماره پایان نامه: 573 چکیده ژانت سل گرانولومای محیطی ( PGCG ) و ژانت سل گرانولومای مرکزی ( CGCG ) دو ضایعه پاتولوژیک با نمای میکروسکوپی شبیه به هم هستند. هدف از این مطالعه ارزیابی اکسپرشن CD105 با استفاده از روش ایمونوهیستوشیمی و شمارش MVD در ژانت سل گرانولومای محیطی و ژانت سل گرانولومای مرکزی فک و حفره دهان بود. در این مطالعه توصیفی تعداد 60 عدد بلوک پارافینی، از هر ضایعه 30نمونه ، از آرشیو بخش پاتولوژی انتخاب شد و مقاطع 4 میکرونی تهیه شده به روش ایمونوهیستوشیمی با CD105 (اندوگلین) رنگ آمیزی شدند. تراکم عروق خونی کوچک ( MVD )، با شمارش عروق در نواحی ای که بیشترین واسکولاریتی را داشتند ( HOT SPOT ) با استفاده از میکروسکوپ نوری در بزرگنمایی 400× ارزیابی شد. تمامی نمونـه های CGCG و PGCG با آنتی بادی CD105 – anti واکنش نشـان دادند. بین اکسپـرشن CD105 و جنس (460/0 = PPGCG ، 625/0 = PCGCG ) رابطه آماری معنی دار مشاهده نشد. اکسپـرشن CD105 بین گروه CGCG و PGCG تفاوت معنی داری نداشت (390/0= P ). همچنین در گروه PGCG ، اکسپرشن CD105 بین استرومای پشتیبان محیطی ضایعه و تـوده مرکـزی آن تفاوت معنی داری نشان نداد(402/0 = P ). در گـروه CGCG نیز بین اکسپـرشن CD105 و وجود علائم (317/0 = P ) یا پرفوراسیون استخوان کورتیکال (434/0 = P ) ارتباط آماری معنی دار وجود نداشت. اکسپرشن CD105 در تمامی نمونه های ضایعات ژانت سل گـرانولومای محیطی و ژانت سل گـرانولومای مرکزی مشاهده شد که می تواند نشانگر عروق خونی نئوفرمه و فرآیند آنژیوژنزیس در آنها باشد. گرچه فاکتورهای متعددی را می توان به عنوان عوامل القاء کننده آنژیوژنزیس در این ضایعات در نظر گرفت، اما یافته های این مطالعه را می توان با توازن بین فاکتورهای مؤثر در پیشبرد رگسازی و عوامل مهارکننده آن توجیه نمود. |