بررسی تغییرات حرارتی در ناحیه اتصال استخوان به ایمپلنت در خلال پلیمریزاسیون رزینهای آکریلی موقت
اساتید راهنما : دکتر محمود کاظمی ـ دکتر حمید جلالی نگارش : دکتر مهرداد اقتداری دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، شماره پایان نامه: 556 ت چکیده Setting رزینهای آکریلی اتوپلی مریزه که به طور معمول در ساخت رستوریشن‌های موقت به کار می‌روند ، همراه با تولید حرارت می‌باشد. از طرفی افزایش دما در سطح تماس استخوان و ایمپلنت می‌تواند باعث آسیب و به خطر افتادن Osseointegration شود. هدف از این مطالعه Invitro ارزیابی تأثیر حرارت ایجاد شده، حین پلیمریزاسیون آکریلی‌های موقت در ناحیه سطح تماس استخوان و ایمپلنت می‌باشد. سه نوع آکریل رستوریشن موقت Duralay ، Temprom و آکروپارس، جهت ارزیابی در این مطالعه انتخاب گردید. ایمپلنتها در دو قطب متفاوت (3/3 و 1/4 میلی‌متر ) بر اساس پروتکل تعیین شده توسط کارخانه، در استخوان تازه لگن گوسفند جایگذاری شده، اباتمنت‌های استاندارد 5/5 میلی‌متر بر روی آنها بسته شد. پودر و مایع آکریل طبق دستور کارخانه مخلوط گردید و داخل مولدی در حجم استاندارد یک مولر ماندیبل ریخته شد. افزایش دمای ناشی از پلیمریزاسیون رزین آکریلی توسط ترموکوبل‌هایی که در دونقطه سرویکال (T1) و اپیکال (T2) با ایمپلنت تماس داشتند، به فاصله 2 ثانیه یکبار ثبت گردید. یک ترموکوبل هم دمای آکریل داخل مولد را اندازه‌گیری می‌کرد. اندازه‌گیریها در 10 بلوک استخوانی ، برای سه نوع آکریل و 2 قطر مختلف ایمپلنت (در مجموع 60 بار) انجام گرفت. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که متوسط افزایش دمای نقطه T1 در گروههای مختلف ° C 04/1 -52/0 با حداکثر مقدار ° C 6/1 در گروه Duralay می‌باشد. با استفاده از تست two-way ANOVA ، اختلاف معناداری بین انواع آکریل در نقطه T1 وجود داشت.(001/0 < P ) به طوری که افزایش دمای نقطه T1 در گروه Duralay به طور معناداری بیش از دو نوع دیگر آکریل بود، ولی قطر ایمپلنت تأثیری بر ایجاد اختلاف ما بین گروهها نداشت. حرارت ایجاد شده در اثر پلیمریزاسیون رزینهای آکریلی جهت ساخت روکشهای موقت تکی، در حد فاصل استخوان و ایمپلنت از حد مرزی آسیب استخوان( ° C 47 ) ، نمی‌گذرد لذا استفاده از این مواد با تکنیک مستقیم بر روی اباتمنت های متصل به ایمپلنت، بلامانع است. | 
