مقدمه : گاه تعمیر رستوریشن ها نسبت به جایگزینی کامل آنها، روش مناسبتری می باشد. با اینحال بدلیل استحکام باند ضعیف از روش های آماده سازی سطحی مختلفی برای بهبود باند بین دو کامپوزیت استفاده می شود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر چند روش آماده سازی سطحی بر میزان استحکام باند کامپوزیت تعمیر شده بود.

 مواد و روشها : در این مطالعه آزمایشگاهی، 56 نمونه کامپوزیتی (Filtek supreme) تهیه و بطور تصادفی به 7 گروه ( یک گروه کنترل و 6 گروه آزمایش) تقسیم شدند. سپس یکی از درمان های زیر جهت آماده سازی سطح کامپوزیت در هر گروه انجام گردید:

 گروه 1 :فرز الماسی+اسید فسفریک+عامل باندینگ (Single bond)، گروه 2 :فرز الماسی+اسید فسفریک+ سایلن + Single bond، گروه 3 :فشار هوا (ذرات اکسید آلومینیوم50µm)+اسید فسفریک+ Single bond، گروه 4 :فشار هوا +اسید فسفریک+ سایلن + Single bond، گروه 5 :فرز الماسی+اسید فسفریک+ Clearfil Repair و گروه 6 :فرز الماسی+اسید فسفریک+ Clearfil SE bond.

 پس از باند کامپوزیت جدید نمونه ها به مدت 24 ساعت در آب مقطر Cº 37 نگهداری شدند و استحکام باند برشی آنها توسط دستگاه تست یونیورسال سنجیده شد. نتایج توسط آزمون های One_ way ANOVA و Tukey بررسی شدند(05/0=α)

 یافته ها: بیشترین استحکام باند مربوط به گروه های 2 و 5 بود که اختلاف آماری معنی داری نسبت به هم نداشتند ( 064/ 0P=)و کمترین میزان مربوط به گروه1 بود. باندینگ Clearfil SE bond نتایج بهتری از Single bond ( 039/0P=)و Clearfil Repair نتایج بهتری از Clearfil SE bond نشان داد(038/0P=).

 نتیجه گیری : در مطالعه حاضر آماده سازی سطح توسط فرز الماسی اثرات بهتری نسبت به سایش با فشار هوا داشت. کاربرد سایلن در افزایش استحکام باند موثر بود. عامل باندینگ Clearfil Repair بیشترین تاثیر را بر میزان استحکام باند کامپوزیت تعمیر شده داشت.

  منبع: مجله دندانپزشکی اصفهان

  متن کامل