مواد و روش‌‌ها: در این مطالعه مقدماتی، مجموع 12 ایمپلنت (6 ایمپلنت فوری و 6 ایمپلنت تأخیری) در بیماران مذکر با محدوده سنی60-30 سال قرار داده شد و یک هفته پس از آن، رادیوگرافی پری‌اپیکال با استفاده از تکنیک موازی گرفته شد. بیماران در یک دوره 6 ماهه و یک‌ساله مورد معاینه مجدد قرار گرفته و رادیوگرافی پری‌اپیکال از ناحیه ایمپلنت با شرایط یکسان، تهیه شد. در پایان رادیوگرافی‌های اسکن‌شده توسط نرم‌افزار فتوشاپ Subtract شده و مقایسه شدند و اطلاعات توسط نرم‌افزار SPSS نسخه 21 و با کمک آزمون آماری Mann-Whitney مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت (05/0 = α). 

  یافته‌ها: ایمپلنت فوری دارای تحلیل استخوان کرستال کمتر در مقایسه با ایمپلنت تأخیری طی دوره 6 ماهه بود (009/0 = p value). هم‌چنین برای دوره یک‌ساله ایمپلنت‌های فوری تحلیل استخوان کرستال کمتر در مقایسه با ایمپلنت‌های تأخیری داشتند (002/0 = p value).

نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش نشان داد که میزان تحلیل استخوان کرستال در ایمپلنت فوری کمتر است و از این نظر می‌توان کاربرد ایمپلنت فوری را به‌عنوان یک روش موفق‌تر از روش عادی در نظر گرفت.