روش بررسی: در این مطالعه آزمایشگاهی، تعداد 18 عدد نمونه دیسکی شکل (2×10 میلی‌متر) از هر کدام از انواع کامپوزیت‌هایZ250، Z350 و P90(shade =A3) ساخته شد و به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. (6=n)و تحت درمان‌ با عوامل سفید کننده کاربامید پراکسید 16% و کاربامایدپراکساید 35% (کیمیا، شیمی دنت، ایران) قرار گرفتند و یک گروه هم به عنوان کنترل در آب مقطر نگهداری شد. پارامترهای رنگی نمونه‌ها طبق معیارهای CIE-L*a*b* و توسط اسپکتروفتومتر در قبل و بعد از سفید کردن اندازه‌گیری شدند. متغیرها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس دوسویه (Repeated measure ANOVA) و آزمون مقایسه‌های متعدد HSD Tukey- تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‌ها: در کامپوزیت Z250 ، میانگین± انحراف معیار تغییرات کلی پارامترهای رنگی (E∆) در محیطهای کنترل، کارباماید پراکساید 16% و کارباماید پراکساید 35% به ترتیب برابر 43/1±48/3، 7/1±55/4، 9/1±17/4 برآورد گردید. این مقادیر در کامپوزیت Z350 به ترتیب برابر 41/2±33/4، 23/2±94/4، 65/1±25/4 و در کامپوزیت‌ P90 معادل 47/2±97/4، 67/1±28/5، 26/2±41/3 به دست آمد.  

نتیجه‌گیری: در مجموع، تغییر رنگ کامپوزیت‌های با بیس میکروهیبرید، نانوفیلر و با پایه سایلوران به دنبال بلیچینگ با عوامل مختلف سفید کننده از لحاظ بالینی در محدوده قابل رویت قرار داشت.