ریزنشت یکی از مهم‌ترین عوامل شکست ترمیم‌های کامپوزیتی است. استفاده از لاینرها باعث آزاد شدن استرس ناشی از انقباض می‌شود. هدف این مطالعه، بررسی تأثیر سه نوع لاینر مختلف در میزان ریزنشت ترمیم‌های نانوکامپوزیت خلفی بود.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی- آزمایشگاهی، 48 دندان پرمولر سالم انسانی به‌طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. روی هر دندان یک حفره‌ی کلاس II تراشیده شد به‌طوریکه لبه جینجیوال 1 میلی‌متر بالای (Cementoenamel junction) CEJ قرار گیرد. حفره‌ها با لاینری به ضخامت 1 میلی‌متر (در گروه I کامپوزیت قابل سیلان Filtex Z350، در گروه II کامپوزیت دوال کیور F2 و در گروه III رزین مدیفاید گلاس آینومر (Fuji II Lc) پوشانیده شدند و با نوعی نانوکامپوزیت خلفی (Filtex Z350) با ضخامت 2 میلی‌متر و با روش افقی ترمیم شدند. در گروه IV لاینر استفاده نشد و لایه‌ی اول کامپوزیت با ضخامت 1 میلی‌متر و لایه دوم با ضخامت 2 میلی‌متر به‌صورت افقی قرار گرفت و هر لایه 40 ثانیه کیور شد. دندان‌ها در محلول فوشین 2 درصد قرار گرفتند؛ به‌صورت مزیودیستالی برش داده شدند و زیر استریومیکروسکوپ و براساس میزان نفوذ رنگ در آن‌ها بررسی شدند. برای مقایسه داده‌ها از آزمون‌های غیرپارامتریک کروسکال والیس و من ویتنی استفاده شد (05/0 = α).

یافته‌های مطالعه نشان داد که اختلاف معنی‌داری در میزان ریزنشت بین گروه‌ها وجود دارد (048/0 =p value ). میانگین ریزنشت در گروه I با لاینر کامپوزیت قابل سیلان بیش‌تر از بقیه گروه‌ها بود. میانگین ریزنشت گروه III با رزین مدیفاید گلاس آینومر از تمام گروه‌ها کم‌تر بود و تنها با گروه I اختلاف معنی‌دار داشت (006/0 =p value ).