سیگار کشیدن یکی از مهم‌ترین عوامل محیطی در ایجاد و پیشرفت بیماری پریودنتال است. بعضی از مطالعات تأثیر مخرب سیگار کشیدن فعال و نیز تأثیر دود محیطی را بر پاسخ به درمان پریودنتال گزارش نموده‌اند. هدف این تحقیق مقایسه‌ی نتیجه‌ی درمان غیرجراحی پریودنتال بین بیماران غیرسیگاری و سیگاری غیرفعال مبتلا به پریودنتیت مزمن بود. 

  مواد و روش‌ها:

 40 بیمار 20 تا50 ساله مبتلا به پریودنتیت مزمن مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران بر اساس این‌که تحت تأثیر دود سیگار محیطی قرار گرفته و یا قرار نگرفته‌اند به دو گروه تقسیم شدند. هر دو گروه تحت درمان غیرجراحی قرار گرفته و چهار متغیر پریودنتال عمق پروب، سطح چسبندگی کلینیکی، خون‌ریزی هنگام پروب و شاخص پلاک کل دهان قبل از درمان، یک و سه ماه پس از درمان، اندازه‌گیری و ثبت گردید. متغیرهای کلینیکی پریودنتال به کمک نرم افزار آماری SPSS نسخه 19 و آزمون آنالیز واریانس، آزمون‌های تی زوج و تی مستقل در سطح معنی‌داری 95/0 مقایسه شد. 

  یافته‌ها:

 در هر دو گروه، همه‌ی متغیرهای بالینی یک و سه ماه پس از درمان غیرجراحی پریودنتال در مقایسه با پیش از درمان از نظر آماری بهبود معنی‌داری داشتند (001/0 ˂ p value). در عین حال، بهبودی عمق پروب و سطح چسبندگی کلینیکی یک و سه ماه پس از درمان در گروه غیرسیگاری نسبت به گروه سیگاری غیرفعال به طور معنی‌داری بیش‌تر بود (05/0 ˂ p value). خون‌ریزی هنگام پروب و شاخص پلاک کل دهان بین دو گروه در بازبینی یک و سه ماهه اختلاف آماری معنی‌داری (به ترتیب 461/0 = p value و 770/0 = p value) نداشتند. 

  نتیجه‌‌گیری: 

با توجه به محدودیت‌های این مطالعه، دود سیگار محیطی تأثیر نامطلوبی بر نتیجه درمان غیرجراحی پریودنتال دارد و پاسخ به درمان در بیماران غیرسیگاری از بیماران سیگاری غیرفعال، بهتر است.