فیشورسیلانت‌ها برای پوشاندن شیارها و جدا سازی آن‌ها از محیط پوسیدگی‌زای اطراف به‌کار می‌روند. چنانچه این مواد از بین بروند باید ترمیم شوند تا حفاظت از پوسیدگی دندان‌ها تأمین شود. هدف از این مطالعه بررسی ریزنشت فیشورسیلانت مجدد به‌دنبال پروفیلاکسی، اناملوپلاستی، ایرابریژن، کاربرد سیستم چسباننده و بول شیار بود. 

  مواد و روش‌ها:

در این مطالعه‌ی آزمایشگاهی، 50 دندان مولر سوم سالم پس از پاکسازی با برس پروفیلاکسی و اسید اچینگ، فیشورسیلانت (فیشوریت اف ایکس) شدند، به‌گونه‌ای که یک پروب پریودنتال در یک نیمه از سطح اکلوزال به‌منظور ایجاد نقطه شکست سیلانت قبل از سخت شدن قرار داده شده و پس از نوردهی برداشته شد. سیلانت نیمه‌ی سطح حذف گردید و دندان‌ها به‌طور تصادفی در یکی از 5 گروه زیر قرار گرفتند: 1) پروفیلاکسی و اچینگ (کنترل)، 2) اناملوپلاستی با فرز روند کارباید و اچینگ، 3) ایرابریژن و اچینگ، 4) اچینگ و کاربرد عامل چسباننده و 5) بول لبه‌های قسمت باکال شیار اکلوزال و اچینگ. بعد از انجام چرخه‌ی حرارتی و سیل نمودن دندان‌ها، نمونه‌ها برای 48 ساعت در محلول متیلن بلو یک درصد قرار گرفت، سپس در جهت طولی و در بعد مزیودیستال یک برش داده شد و مقاطع برای بررسی میزان ریزنشت زیر استریومیکروسکوپ قرار گرفتند. داده‌ها توسط آزمون Kruskal-Wallis واکاوی شدند.

  یافته‌ها:

بیش‌ترین و کم‌ترین میزان ریزنشت به‌ترتیب مربوط به گروه‌های اناملوپلاستی و بول شیار باکال بود ولی آزمون Kruskal-Wallisتفاوت معنی‌داری بین گروه‌ها نشان نداد (19/0p value=). 

  نتیجه‌گیری:

در این مطالعه، هیچ‌یک از روش‌ها برتری خاصی از گروه کنترل برای ترمیم مجدد فیشورسیلانت نشان ندادند. تداوم هریک از این روش‌ها برای ترمیم مجدد فیشورسیلانت بستگی به مطالعات آتی به‌ویژه مطالعات بالینی دارد.