از اجزای مهم در روند تشخیص و طرح درمان در ارتودنسی، عملکرد تنفسی بیمار است که رابطه مستقیم با اندازه راه هوایی فوقانی دارد. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی عمق راه هوایی فوقانی توسط رادیوگرافی‌های سفالومتری استاندارد در افراد ایرانی دارای انواع ناهنجاری قدامی- خلفی و عمودی می ‌باشد.

  روش بررسی: 

در این مطالعه توصیفی- تحلیلی پنجاه رادیوگرافی در گروه عمودی نرمال جهت ارزیابی اندازه راه هوایی در بُعد قدامی- خلفی و پنجاه رادیوگرافی در گروه قدامی- خلفی نرمال جهت ارزیابی اندازه راه هوایی در بُعد عمودی مورد بررسی قرار گرفت. اندازه‌گیری متغیرهای خطی شامل عمق نازوفارنژیال، عمق اوروفارنژیال و عمق هایپوفارنژیال صورت پذیرفت. داده‌ها توسط نرم افزار SPSS ویرایش 15 مورد تحلیل واقع شد و نتایج با استفاده از آزمون واریانس و Tukey HSD تعیین و ارائه گردید. 

  یافته‌ها:

در گروه نرمال از لحاظ قدامی-خلفی، با افزایش بُعد عمودی، اندازه راه هوایی فوقانی کاهش یافت به گونه‌ای که این اندازه در افراد Hyperdivergent نسبت به افراد Hypodivergent به طور معنی‌داری کمتر بود (001/0 < P ) در گروه نرمال از لحاظ عمودی، با افزایش زاویه ANB ، اندازه ناحیه اروفارنکس و هایپوفارنکس کاهش یافت به گونه‌ای که این اندازه در افراد CL II نسبت به افراد CL III به طور معنی‌داری کمتر بود (001/0 < P ). این در حالی بود که از لحاظ اندازه نازوفارنکس بیشترین میزان در افراد CL I مشاهده گردید. 

  نتیجه‌گیری:

ابعاد راه هوایی تحتانی و فوقانی با افزایش ارتفاع صورت، کاهش و با کاهش زاویه ANB ، افزایش می‌یابد .