مقدمه: هدف این مطالعه، بررسی نگرش و عملکرد نسبت به رفتارهای پرخطر و ایمن و ارتباط آن با آسیب‌های فک و صورت در موتور سواران شهر اصفهان در سال 1390 بود.

 مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی بر روی 385 موتور سوار که به طور تصادفی از پنج میدان پر تردد انتخاب گردیدند، انجام گرفت. اطلاعات از طریق مصاحبه جمع‌آوری شد که شامل فاکتور‌های زمینه‌ای، سابقه تصادف و آسیب، نگرش در زمینه استفاده از کلاه ایمنی و خطرات موتور سواری، عملکرد در زمینه استفاده از کلاه ایمنی و تخلفات موتور سواری بودند. داده‌ها با نرم‌افزار SPSS نسخه 5/11، شاخص‌های توصیفی و آنالیز 2χ تحلیل گردید (05/0 = α).

 یافته‌ها: نگرش موتور سواران در زمینه‌های مورد بررسی مثبت بود، اما تأثیری بر کاهش میزان حوادث و آسیب‌های ایجاد شده و افزایش استفاده از کلاه ایمنی نداشت. فقط 22 درصد افراد استفاده منظم از کلاه ایمنی را گزارش کردند. گروه‌های سنی بالاتر، متأهل، دارای فرزند و با تخلف کمتر استفاده بیشتر از کلاه ایمنی را گزارش کردند (05/0 > p value). مشاهده فردی که در اثر تصادف دچار آسیب به سر شده بود مهم‌ترین عامل برای شروع به استفاده از کلاه ایمنی و گرما، تهویه نامناسب و محدودیت دید، مهم‌ترین عوامل عدم استفاده از کلاه ایمنی بودند. افراد با سابقه تخلفات بیشتر، حوادث و آسیب‌های بدنی از جمله آسیب‌های سر و صورت بیشتری داشتند (001/0 > p value).

 نتیجه‌گیری: با وجود داشتن نگرش مثبت، تعداد کمی از موتور سواران از کلاه ایمنی استفاده می‌کنند. بررسی عوامل انگیزشی در استفاده از کلاه ایمنی و نیز عوامل منفی تأثیر‌گذار بر عدم استفاده از کلاه ایمنی در برنامه‌ریزی‌های آموزشی و ارتقای سلامت و ایمنی ضروری است.

  منبع: مجله دانشکده دندانپزشکی اصفهان

  متن کامل