مقدمه: پریودنتیت مزمن یک بیماری عفونی است که منجر به آماس در بافت‏های حمایت‏کننده دندان، از دست رفتن اتصالات به صورت پیشرونده و تحلیل استخوان می‏گردد. روند تخریبی در نتیجه عدم تعادل بین آنزیم‏های تجزیه‏کننده مثل MMP‏ها (Matrix metalloproteinase) و مهارکننده‏های آنها می‏باشد. این عدم تعادل همچنین می‏تواند با آنزیم‏های تجزیه‏کننده دیگر مثل سیستئین پروتئیناز لیزوزومال، کاتپسین‏ها و مهارکننده‏های آنها (سیستاتین‏ها) اتفاق بیفتد. سیستاتین C پروتئینی است که فعالیت سیستئین پروتئیناز خارج سلولی را در شرایط التهابی کنترل می‏کند. از آنجا که سیستاتین C یک مهارکننده سیستئین پروتئیناز است و در پریودنشیوم ملتهب می‏تواند نقش پیشگیری و محافظتی داشته باشد، در این مطالعه به بررسی میزان سیستاتین C موجود در بزاق تام در افراد سالم و افراد دارای بیماری پریودنتیت مزمن پرداخته شد.

 مواد و روش‏ها:در این مطالعه Case-Control، تعداد 26 بیمار مبتلا به پریودنتیت مزمن انتخاب شدند. تمامی بیماران دارای پاکت با عمق حداقل 6 میلیمتر، در حداقل 8 محل خونریزی حین پروبینگ (BOP)، از دست رفتن چسبندگی لثه ((AL و اندکس پلاک بالا بودند. گروه کنترل شامل 26 نفر در همان رده سنی با پریودنشیوم سالم بودند. در تمام افراد، نمونه بزاق تام غیرتحریکی جمع‏آوری شد. میزان سیستاتین C بزاقی به روش الیزا (ELISA) اندازه‏گیری شد. برای تجزیه و تحلیل داده‏ها از t-test و آزمون مدل خطی عمومی (General linear model) استفاده شد.

 یافته‏ها: میزان سیستاتین C بزاقی در گروه بیماران، بیشتر از گروه سالم بود، اما از نظر آماری تفاوت معنی‏داری نداشت (24/0=P). آنالیز آماری نشان داد که علاوه بر این که سن و جنس بر میزان سیستاتین C بزاقی موثر بوده است، اثر متقابل نیز وجود داشت. در جنس مؤنث با کنترل متغیر سن، میزان سیستاتین C بزاقی در گروه بیمار به طور معنی‏داری بیشتر از گروه سالم بود. (036/0=P) در حالی که در جنس مذکر این تفاوت از نظر آماری معنی‏دار نبود.

 نتیجه گیری: اندازه گیری سطوح سیستاتین C بزاقی می‏تواند بعنوان مارکری در پریودنتیت مزمن در افراد مونث در نظر گرفته شود.

  منبع: مجله دانشکده دندانپزشکی مشهد

  متن کامل