مقدمه:

  کم توان ذهنی یک واژه کلی است و برای اشخاصی به کار می رود که تکامل هوشی آنها به طور قابل ملاحظه ای پایین تر از اشخاص طبیعی است، در نتیجه توانایی آنها برای تطابق با محیطشان محدود می شود. مراقبت از دندان ها و تامین خدمات دندانپزشکی برای یک فرد کم توان ذهنی، نیاز به تطبیق و تنظیم با عامل رشد اجتماعی، هوشی و روحی فرد دارد. دندانپزشک باید روش هایی برای برقراری ارتباط و آموزش مناسب و کاهش اضطراب این بیماران تدبیر نماید. هدف کلی تحقیق حاضر مقایسه وضعیت سلامت دهان و دندان کودکان عادی و کم توان و هم چنین تاثیر مداخله آموزشی در میزان پلاک دو گروه بود.

  مواد و روش ها:

  در این مطالعه مقطعی، یک گروه 130 نفری(70 نفر دختر،60 نفر پسر) از بچه های کم توان مقطع دبستان با میزان کم توانی کم تا متوسط و یک گروه 130 نفری(67 نفر دختر، 63 نفر پسر) از کودکان 11-7 ساله مدارس منطقه جی اصفهان، به صورت تصادفی انتخاب شدند. در هر دو گروه قبل از مداخله آموزشی و پس از آن شاخص پلاک اندازه گیری شد. جهت بررسی وضعیت سلامت دهان و دندان هر دو گروه از شاخص های DMFT ، dmft و درمان پوسیدگی دندانی به همراه آنالیز آماری من ویتنی استفاده شد.

  یافته ها :

  میزان پوسیدگی در گروه عادی 5/93% و در گروه کم توان 93% بود. میانگین شاخص DMF در گروه کم توان ذهنی 26/0 و در گروه عادی 14/0 و میانگین شاخص dmf در گروه کم توان 26/0 و در گروه عادی 51/0 بود. شاخص درمان پوسیدگی دندان های شیری در گروه کم توان 18/0 و در گروه عادی 97/0 و این شاخص در دندان های دائمی در گروه کم توان 14/0 و در گروه های عادی 13/0 بود. شاخص پلاک سیلنس و لو قبل از مسواک زدن در گروه کم توان 51/1 و در گروه عادی 64/1 و شاخص پلاک بعد از مسواک زدن در گروه کم توان 56/0 و در گروه عادی 41/0می باشد.

  نتیجه گیری:

  وضعیت سلامت دهان و دندان دانش آموزان کم توان ذهنی در مقطع دبستان در حد کم تا متوسط و مطلوب نیست. بهتر است سیاست گذاران مربوطه در جهت ارتقا و بهبود سیاست های سلامت برای این گروه تلاش نمایند.

منبع: مجله دانشکده دندانپزشکی مشهد

متن کامل