با نگاهی گذرا به وضعیت سیاست گذاری آموزش دندانپزشکی در طی سالیان اخیر می‌توان دریافت که این حوزه باید مورد توجه و تا ٔ مل جدی قرار گیرد. افزایش جذب دانشجویان با صدور بی‌رویه مجوز تا ٔ سیس دانشکده‌های متعدد و دانشکده های بی مسمّای بین المللی، بدون ظرفیت‌سازیهای لازم سخت افزاری و نرم افزاری و گاهاً بر اساس درخواستهای آمرانه نشان از عدم سیاستگذاری صحیح و اصولی در حوزه آموزش دندانپزشکی دارد. متا ٔ سفانه باید اذعان کنیم که فقدان فضای فیزیکی مناسب، کمبود تجهیزات لازم، کافی نبودن تعداد هیئت علمی و از همه مهمتر عدم ظرفیت مناسب منطقه‌ای و شرایط داخلی ضرورت تا ٔ سیس دانشکده‌های دندانپزشکی نوظهور را از استانداردهای لازم دور کرده است. جذب دانش‌آموزان نخبه، مستعد و باهوش که با داشتن بالاترین نمرات کنکور و به امید پرورش در فضای مناسب آموزشی به این دانشکده‌ها فرستاده می‌شوند نتیجه‌ای جز احساس یا ٔ س، افسردگی و بی انگیزگی آنها را به همراه نخواهد داشت و طبیعی است که پیامد این امر کاهش جدی سطح آموزش است که منجر به سرخوردگی و کم‌توانی در ارائه خدمات دندانپزشکی می‌شود و نهایتاً دود این تصمیمات غلط و نتایج آن به چشم مردم شریف و نیازمند کشور خواهد رفت. علاوه بر آنچه گفته شد شاهد فارغ التحصیلانی خواهیم بود که علی‌رغم هوش وافر و ظرفیت بالای علمی آن گونه که باید نتوانسته‌اند بهره کاملی از ظرفیت موجود در دانشگاه برده و مهارتهای عملی خود را توانمند سازند و بالاجبار پس از فارغ التحصیلی به منظور پر کردن خلاء‌های علمی و عملی خود جذب دوره‌های آموزشی کوتاه مدتی می‌شوند که عمدتاً استانداردهای لازم را به دلیل عدم نظارت کامل از سوی نهادهای ذیربط ندارند. در همین راستا اجبار به گسترش دوره‌های تخصصی به دانشکده‌های دندانپزشکی که برخی طبق گـزارش گـروههای کارشناسی اعزامی از طرف دبیرخانه شورای آموزش دندانپـزشکی و تخصصی نیز فاقد حداقل شرایط پذیرش دستیاری بوده‌اند بسیار سؤال برانگیزتر است. صراحتاً اعلام می‌کنیم که مخالف گسترش دانشکده‌های دندانپـزشکی و پرورش نیروی متخصص برای کشور نیستیم ولی معتقدیم انجام این امر بایستی اولاً بر اساس نیازسنجی علمی و کارشناسی و ثانیاً بر پایه استانداردهای معتبر علمی صورت پذیرد نگاه و نگرش کمیت گرا که صرفاً بالا بردن آمار و ارقام را سرلوحه فعالیت خود ساخته است نه تنها در دراز مدت مشکل بهداشت و درمان مردم را حل نخواهد کرد بلکه با ازدیاد افراد غیر توانمند اعتماد عمومی را به جامعه دندانپزشکی ایران که سالیان سال از اعتبار و توانمندی بالایی در داخل و خارج از کشور برخوردار بوده خدشه دار خواهد کرد. بارها دغدغه مسئولین مبنی بر ازدیاد تعداد دانشکده ها پیشگیری از اعزام بیشتر جوانان جهت تحصیل در رشته دندانپزشکی به خارج از کشور اعلام شده است. سوال مطرح این است که آیا با وجود افزایش چند برابری دانشکده های دندانپزشکی تعداد فارغ التحصیلان خارج از کشور که به میهن بازگشته اند کاهش یافته است؟ در حالی که همه ساله شاهد افزایش تعداد شرکت کنندگان در امتحانات جایابی فارغ التحصیلان خارج از کشور هستیم . سوال دیگر در مورد تاثیر ازدیاد دندانپزشک و ارتباط مستقیم آن با سلامت دهان و دندان مطرح می شود این است که آیا افزایش تعداد دندانپزشکان طی سالهای اخیر منجر به بهبودی شاخصهای سلامتی مثل DMFt شده است یا خیر؟ در حالی که شواهد متاسفانه نشانگر افزایش این شاخص بوده است. این زخمهای عمیق چنانچه به سرعت و دقت مورد درمان صحیح و اصولی قرار نگیرند همچون عارضه‌ای مزمن به درمان پیچیده و پرهزینه‌ای نیاز خواهد داشت که ممکن است از توان مدیران مجرب هم خارج باشد. مسلم است تا مسئولین امر استراتژی روشن و واضحی در خصوص امر آموزش و خدمات ندارند وضع به همین منوال خواهد بود،وشاید به مراتب عمق فاجعه عمیق و عمیق‌تر گردد. در پایان ضمن باور به اینکه اکثر اعضای محترم شورای آموزش تخصصی دندانپزشکی وزارت متبوع از قصد و نیت خیر برخوردار بوده و اقدامات مفید و دلسوزانه‌ای نیز در کارنامه خود دارند، اعلام می‌کنیم آنچه گفته شد دغدغه ها، نگرانی و نقدهای مشفقانه است که حرف دل بسیاری از اساتید، صاحبنظران و دلسوزان و کارشناسان امر آموزش دندانپزشکی است که از سر خیرخواهی می‌گویند وما نیز به روش های دیگر آن را به مسئولان انتقال داده ایم و امیدواریم موارد ذکر شده با نگاه مثبت و با دقت مورد نظر قرار گیرد و اعلام می کنیم چنانچه تصمیمات مهم و بنیادی مرتبط با آموزش دندانپزشکی با مشورت اهل فن و خصوصاً انجمنهای علمی صورت پذیرد و نظرات کارشناسی آنان به طور جدی مورد توجه قرار گیرد، آنچه در عمل اتفاق می افتد از پشتوانه علمی و استحکام بیشتری برخوردار بوده و قطعاً حمایت قاطبه جامعه دندانپزشکی کشور را به دنبال خواهد داشت. جامعه اسلامی دندانپـزشکان |
