زمینه و هدف :

 تعیین استحکام ایمپلنت‌ها بسیار حائز اهمیت می‌باشد. به همین جهت هدف از این مطالعه بررسی پایداری ایمپلنت دندانی کاشته شده در مدل‌های کلینیکی گزارش شده از فک و تعیین میزان تا ٔ ثیر شعاع، ضخامت و سختی استخوان فک، بر میزان تنش بافت اطراف ایمپلنت دندانی با استفاده از روش اِلمان محدود می‌باشد.

  روش بررسی:

 در این مطالعه آزمایشگاهی مدل Wire frame سه بُعدی فک، از اطلاعات CT-Scan یک مرد 25 ساله به کمک نرم افزار Mimix ساخته و این مدل در نرم افزار CATIA ساده سازی و پس از کاشت ایمپلنت، در Abaqus ، با ضخامت و سختیهای متفاوت و تحت بارگذاری مایل و متمرکز با اعمال شرایط مرزی مناسب، آنالیز اِلمان محدود شد.

  یافته‌ها:

 در مدل‌های کلینیکی فک نشان داده شد که فک با لایه‌ای نازک از استخوان کورتیکال با هسته کم چگال، بیشترین تنش در بافت Cortical را از میان مدل‌های کلینیکی داشت. افزایش شعاع بافت کورتیکال باعث کاهش تنش در فک شد. ضخامت دو میلی‌متر استخوان در اطراف ایمپلنت دندانی به عنوان ضخامت بحرانی استخوان محاسبه گردید.

  نتیجه‌گیری:

افزایش سختی هر کدام از بافتهای کورتیکال و (کانسلس) Concellous استخوان فک باعث افزایش تنش در همان بافت و کاهش پارامترهای تنش و کرنش در بافت دیگر شد. تا ٔثیر افزایش ضخامت استخوان برای ضخامتهای کمتر از دو میلی‌متر بسیار بیشتر از ضخامتهای بیش از دو میلی‌متر بود.

منبع: مجله دندانپزشکی جامعه اسلامی دندانپزشکان

 متن کامل