مقدمه: مطالعات مختلفی در مورد نهفتگی دندان عقل و ضایعات پریودنتال در ناحیه دیستال مولر دوم وجود داردکه ارتباط بین خارج کردن دندان و تأثیر آن در بهبودی این ضایعات را بررسی می‌کند. هدف این پژوهش، بررسی تأثیر پروتئین استخوانی دمینرالیزه در بهبودی ضایعات پریودنتال بعد از جراحی دندان عقل نهفته در مراجعین به بخش جراحی دهان، فک و صورت دانشکده دندان‌پزشکی اصفهان بود.

 مواد و روش‌ها: در این کارآزمایی بالینی یک‌سو‌کور، تعداد 16 نفر از مراجعین به بخش جراحی دهان که کاندید جراحی دندان عقل نهفته دو طرف پایین بودند، به طور تصادفی نمونه‌گیری و انتخاب شدند. وجود دندان عقل دو طرفه، دندان مولر دوم مجاور آن‌ها و میانگین سن 26 سال از معیارهای ورود به مطالعه بود. شاخص عمق پاکت و موقعیت لثه چسبنده در دیستال مولر دوم در دو گروه شاهد و مورد قبل از جراحی و دوازده هفته بعد اندازه‌گیری شد. میانگین تغییرات داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون Paired- t مورد بررسی و آنالیز قرار گرفت (05/0 = α).

 یافته‌ها: بین عمق پاکت و موقعیت لثه چسبنده قبل از جراحی دندان و دوازده هفته بعد از جراحی در هر گروه تفاوت معنی‌دار وجود دارد (001/0 > p value). آزمون Paired-t نشان داد که بین عمق پاکت (497/0 = p value) و موقعیت لثه چسبنده (155/0 = p value) در دو گروه بعد از دوازده هفته، اختلاف معنی‌دار وجود ندارد.

 نتیجه‌گیری: با توجه به محدودیت‌های این مطالعه، استفاده از پروتئین استخوانی دمینرالیزه تأثیری بر شاخص‌های پریودنتال متعاقب جراحی دندان عقل نهفته پایین ندارد.

  منبع: مجله دانشکده دندانپزشکی اصفهان

  متن کامل