مقدمه:

 بیماری پریودنتال یک بیماری عفونی، مزمن و چند فاکتوری است که با تخریب غیرقابل برگشت رشته‌های کلاژن و دیگر اجزای سازنده لثه و لیگامان پریودنتال و تحلیل استخوان آلوئول اطراف دندان و ایجاد پاکت پریودنتال مشخص می‌شود. پاسخ میزبان، به بیماری پریودنتال شامل تولید آنزیم‌های مختلف است که در اثر آسیب و مرگ سلول‌های استرومال، اپیتلیال و یا سلول‌های التهابی آزاد می‌شوند. هدف از این پژوهش، مقایسه غلظت آنزیم‌های بزاقی در بیماران مبتلا به پریودنتیت مهاجم منتشر و پریودنتیت مزمن خفیف تا متوسط، با افراد دارای پریودنشیم سالم بود.

  مواد و روش‌ها:

در این تحقیق تجربی، بزاق غیرتحریکی 25 نفر از بیماران مبتلا به پریودنتیت خفیف تا متوسط، و 15 فرد مبتلا به پریودنتیت مهاجم منتشر و 25 نفر از افراد با لثه سالم جمع‌آوری شد. میانگین میزان آنزیم‌های بزاقی لاکتات دهیدروژناز و آسپارتات آمینو ترانسفراز با استفاده از دستگاه اتو‌آنالیزر RA-ST اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه ANOVA و TUKEY در سطح معنی‌داری 95 درصد تجزیه و تحلیل گردید.

  یافته‌ها:

 میانگین سطح آنزیم بزاقی لاکتات دهیدروژناز در گروه‌های پریودنتیت مهاجم منتشر و پریودنتیت مزمن خفیف تا متوسط، و کنترل، به ترتیب 4/88 ± 1713، 65 ± 1492، 34 ± 1108 میکروگرم بر لیتر بود و اختلاف معنی‌دار بین آن‌ها وجود داشت (05/0 p value < ). همچنین میانگین آنزیم بزاقی آسپارتات آمینو‌ترانسفراز در گروه‌های پریودنتیت مهاجم منتشر و پریودنتیت مزمن خفیف تا متوسط و کنترل، به ترتیب 6/5 ± 46/55،03/3 ± 04/47 و 03/2 ± 04/32 میکروگرم بر لیتر بود که اختلاف معنی‌دار بین آن‌ها وجود داشت (05/0 p value < ).

  نتیجه‌گیری:

غلظت آنزیم‌های لاکتات دهیدروژناز و آسپارتات آمینو ترانسفراز در بیماران مبتلا به بیماری پریودنتال، بیشتر از افراد سالم است. ارزیابی این آنزیم‌ها می‌تواند برای تعیین میزان تخریب بافت‌های پریودنتال مفید باشد.

منبع: مجله دانشکده دندانپزشکی اصفهان

  متن کامل