مواد و روش ها: این کارآزمایی بالینی از نوع Split mouth بوده و روی تعداد 12 نفر ویا 24 نمونه انجام گرفت.افراد دارای پریودنتیت مزمن جنرالیزه دارای حداقل 4 سایت با عمق پاکت 4 تا 6 میلی متر توسط نمونه گیری آزمایشگاهی انتخاب شده و در هر بیمار دو کوادرانت به عنوان کوادرانت­های مطالعه انتخاب شد. سپس پارامترهای کلینیکی(BOP PD, CAL) در تمام دندان های کوادرانت مورد مطالعه، ثبت شده و مایع شیار لثه ای جهت اندازه گیری TNF-α نمونه­گیری شد. پس از درمان فاز یک پریودنتال در دوگروه، یک کوادرانت بعنوان گروه کنترل انتخاب شد و در کوادرانت دیگر درمان PDT انجام شد و 6 هفته پس از درمان، مجددا پارامترهای فوق ثبت شد و پس از آنالیز نمونه ها با دستگاه الایزاریدر، داده ها با آزمون های آماری t زوجی، t مستقل مورد قضاوت آماری قرار گرفت. 

  یافته ها:تحقیق روی تعداد 24 کوادرانت انجام گرفت میزان اولیه سطح TNF-a مایع شیار لثه ای و پارامتر های کلینیکی پریودنتال اولیه مشابه بودند. (4/0>P) میزان تغییرات سطح TNF-a در گروه شاهد 22/0 ±68/0 و در گروه تجربی 1±74/1 بود که در گروه تجربی میزان کاهش این سطح 5/2 برابر گروه شاهد بود. (002/0>(P سطح TNF-a و سایر شاخص های پارامترهای پریودنتال در هر دو گروه کاهش یافت .( 01/0>P) وبا این که میزان تغییرات شاخص های پریودنتال در گروه تجربی بهتر از شاهد بود ولی این اختلاف به لحاظ آماری معنی دار نبود .(2/0>P) 

  نتیجه گیری: به نظر میرسد که استفاده از درمان فوتودینامیک به عنوان درمان جانبی پریودنتال بر سطح TNF-a و سایر شاخص های پریودنتال موثر است.