مواد و روش‌ها: در این مطالعه‌ی تحلیلی مقطعی که در آزمایشگاه انجام شد،60 دندان کشیده شده انسانی با سطوح سالم مزیال ودیستال انتخاب شدند. با فرز روند ¼ با قطر (5/0 میلی‌متر) حفره‌هایی به عمق 25/0 میلی‌متر بر روی 15سطح دندانی درست آپیکالی‌تر از ناحیه تماس دندانی وبا فرز روند ½ با قطر 6/0 میلیمتر حفراتی با عمق 3/0 میلی‌متر بر روی 15 سطح و با فرز روند 1 حفراتی با عمق 4/0 میلیمتر بر روی 15 سطح دندان ایجاد شد. دندان‌ها در گروه‌های 3 تایی در بلوک مومی مانت شدند. رادیوگرافی از دندان‌ها بوسیله‌ی سیستم‌های CBCT، PSP و CCD در شرایط استاندارد گرفته شد و تصاویر توسط رادیولوژیست دهان جهت تشخیص ضایعات پروگزیمال در دو مرحله زمانی با فاصله‌ی 3 هفته مشاهده شد. سپس، حساسیت و ویژگی تصاویر مورد محاسبه قرارگرفت و بررسی آماری با استفاده از آزمون کوکران انجام شد. در این مطالعه از نرم افزارSPSS نسخه 20 استفاده شد (05/0=α).

  یافته‌ها: حساسیت سیستم‌های CBCT،PSP و CCD جهت تشخیص ضایعات با عمق کوچک (m25/0– incipient) به ترتیب 100، 3/93 و7/86 درصد بود (22/0(P= و جهت تشخیص ضایعات با عمق‌های بیشتر یکسان (100 درصد) بود. در مجموع توافق بالا بین تمام سیستم‌های رادیوگرافی و استاندارد طلایی در تشخیص ضایعات با عمق‌های مختلف وجود داشت (4/94 درصدCCD= و100 درصد=CBCT و PSP). ویژگی هر سه نوع سیستم 100 درصد گزارش شد. 

  نتیجه‌گیری: با در نظر گرفتن محدودیت‌های پژهش فعلی، در تشخیص ضایعات دمینرالیزه با عمق‌های متفاوت برتری در حساسیت سه سیستم CBCT،PSP و CCD وجود ندارد و ویژگی هر سه سیستم یکسان به نظر می‌رسد.