با وجود آگاهی دندان‌پزشکان از اولویت نگه‌داری انساج باقی‌مانده نسبت به جایگزینی دندان‌های از دست‌رفته، بیم آن می‌رود که توالی طرح درمان به‌درستی رعایت نشده و سبب شکست درمان و مشکلات متعاقب آن گردد. هدف از این مطالعه بررسی رادیوگرافیک خطاهای موجود در فیکسچرهای ایمپلنت در بیماران مراجعه‌کننده به بخش رادیولوژی دانشکده‌ی دندان‌پزشکی اصفهان بود. 

  مواد و روش‌‌ها:

در این مطالعه‌ی مقطعی- توصیفی تعداد 70 رادیوگرافی پانورامیک دیجیتال (51 بیمار با دندان و 19 بیمار بی‌دندان)، از مراجعه‌کنندگان به بخش رادیولوژی دانشکده‌ی دندان‌پزشکی اصفهان که دارای فیکسچر ایمپلنت بودند، به روش نمونه‌گیری آسان، انتخاب شدند. نیاز‌های درمانی دهان و دندان قابل‌مشاهده در رادیوگرافی پانورامیک که نیاز به درمان قبل از قرار‌دهی ایمپلنت داشتند، در هر بیمار توسط یک متخصص رادیولوژی تعیین و شیوع آن‌ها گزارش گردید. هم‌چنین محل جای‌گذاری ایمپلنت از نظر ارتباط با ساختار‌های مجاور بررسی گردید. جهت تحلیل داده‌ها از روش‌های آمار توصیفی استفاده شد.

یافته‌ها:

در مطالعه‌ی حاضر در 48% از موارد فاصله‌ی بین ایمپلنت ناحیه خلف ماگزیلا با سینوس ناکافی بود. هم‌چنین در 17% موارد فاصله‌‌ی کافی ایمپلنت با دندان مجاور و در 11% موارد فاصله‌ی کافی با کانال مندیبولار مشاهده نشد. در میان 51 بیمار با دندان که ایمپلنت‌های دندانی داشتند، شایع‌ترین خطا در مراحل درمان، وجود پوسیدگی دندانی با فراوانی 7/62% بود و پس از آن ضایعه‌ی پری‌اپیکال با شیوع 2/41% قرار داشت  .

نتیجه‌گیری:

 با توجه به محدودیت‌های این مطالعه، خطا در روند درمانی ایمپلنت، امری شایع است و نیاز به آموزش‌های بیشتر جهت ارایه‌ی خدمات با کیفیت بیشتر توصیه می‌گردد.