مواد و روشها: در این کارآزمایی بالینی نیمه تجربی، 7 ناحیه نیازمند بازسازی افقی و متعاقب آن دریافت ایمپلنت در فک بالا با روش نمونه‌گیری مستمر و غیرتصادفی انتخاب شدند. جراحی‌ها صرفاً در سمت باکال ریج بی‌دندانی انجام شد که بدین منظور، پس از دکورتیکه کردن استخوان باکال، ماده پیوندی CenoBone به کمک پیچ تیتانیومی ثابت، با ممبران جذبی CenoMembrane پوشانده و ناحیه بخیه گردید. حین مرحله اول جراحی و 6 ماه بعد در جراحی مرحله دوم جهت جایگذاری ایمپلنت، عرض باکولینگوالی ریج اندازه‌گیری شد. همچنین با برداشت Core-Biopsy ضخامت ترابکول‌ها، درصد استخوان‌سازی، درصد بیوماتریال باقی‌مانده، درجات التهاب، واکنش جسم خارجی، vitality ، نحوه تماس بیوماتریال-استخوان و تعداد عروق خونی بر اساس مشاهدات هیستولوژیک و هیستومورفومتریک از اسلایدهای میکروسکوپی به دست آمد. مقادیر کلینیکال ریج در جراحی‌های مرحله اول و دوم با آزمون Wilcoxon Signed Ranks تجزیه و تحلیل گردید.

 یافته‌ها: میانگین عرض کلینیکی در جراحی مرحله اول در فاصله 2 میلی‌متری از کرست ریج (72/0 ± ) 49/2 میلی‌متر و در مرحله دوم برابر (75/0 ± ) 79/4 میلی‌متر بود. همچنین مقادیر عرض کلینیکی در جراحی مرحله اول در 5 میلی‌متری کرست ریج معادل (57/0 ± ) 6/3 میلی‌متر و در مرحله دوم (13/1 ± ) 3/6 میلی‌متر برآورد گردید. در هر دو فاصله کاربرد ماده پیوندی CenoBone باعث افزایش معنی‌دار عرض کلینیکی ریج طی جراحی‌ دوم شده بود (هر دو: 05/0 p< ). همچنین التهاب در اکثر نمونه‌ها (7/85%) از نوع grade 1 بوده، موردی از واکنش جسم خارجی در نمونه‌ها دیده نشده، استخوان در تمام نمونه‌ها vital بود. میانگین ضخامت ترابکول‌ها معادل (74/38 ± )96/87 میکرون، درصد استخوان‌سازی برابر (42/26% ± )43/58% و درصد بیوماتریال باق‌مانده نیز برابر (44/2% ± )07/4% بوده است.

 نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از این مطالعه مقدماتی نشانگر آن است که استفاده از ماده پیوندی CenoBone می‌تواند باعث تحریک استخوان‌سازی و افزایش قابل توجه عرض کلینیکال در فواصل 2 و 5 میلی‌متری از کرست ریج برای درمان‌های ایمپلنت گردد.