مقدمه: یکی از مشکلات پروتزهای پارسیل متحرک، جدا شدن رزین آکریلی از فریم ورک فلزی می‌باشد. در این راستا عوامل متعددی در اتصال شیمیایی و مکانیکی باند دخیل هستند. هدف از این مطالعه، بررسی اثر سندبلاست و کاربرد پرایمر بر استحکام اتصال رزین به فریم ورک‌های با طرح نردبانی و مشبک بود.

 مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی- آزمایشگاهی، 30 نمونه فریم کروم کبالت نردبانی (A) و 30 نمونه به صورت شبکه‌ای (B) ساخته شد. هر کدام از طرح‌های نردبانی و مشبک به 3 گروه تقسیم گردید. 10 نمونه به عنوان گروه شاهد (A1، B1)، 10 نمونه سندبلاست زده شده (A2، B2) و 10 نمونه علاوه بر سندبلاست به پرایمر نیز آغشته شدند (A3، B3). سپس روی تمام نمونه‌ها آکریل گذاری انجام شد. استحکام اتصال رزین و فلز با دستگاه اینسترون سنجیده و داده‌ها بر حسب نیوتن (N) ثبت شد و با استفاده از آزمون‌های آماری Two-way ANOVA و Tukey مورد بررسی قرار گرفت (05/0 = α).

 یافته‌ها: بین سه روش آماده‌سازی تفاوت معنی‌داری وجود داشت (001/0 > p value). بین میانگین استحکام در طرح نردبانی (N 24/207 ± 90/758) و مشبک (N 83/216 ± 60/718) تفاوت معنی‌دار نبود (133/0 = p value). میانگین استحکام در روش سندبلاست و پرایمر (N 18/86 ± 38/947) به طور معنی‌داری از روش سندبلاست (N 11/142 ± 50/749) بیشتر (001/0 > p value) و روش سندبلاست به طور معنی‌داری از گروه شاهد (N 09/164 ± 47/539) بیشتر بود (001/0 > p value). سندبلاست به تنهایی باعث افزایش 38 درصدی و روش سندبلاست همراه با پرایمر افزایش 75 درصدی اتصال آکریل به فلز را به همراه داشت.

 نتیجه‌‌گیری: روش سندبلاست و روش سندبلاست و پرایمر به طور قابل ملاحظه‌ای باعث افزایش استحکام اتصال آکریل به فلز می‌شوند. اعمال سندبلاست به همراه پرایمر باعث ایجاد قوی‌ترین اتصال رزین در هر دو طرح فریم ورک می‌شود.

  منبع: مجله دانشکده دندانپزشکی اصفهان

  متن کامل