مقدمه: امروزه تأکید بر وجود عرض مشخصی از بافت کراتینیزه برای حفظ سلامت پریودنتال و جلوگیری از تحلیل بافت نرم در اطراف دندان‌های طبیعی و ایمپلنت‌های دندانی وجود دارد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه دو روش پیوند لثه از نوع پیوند همبند با پیوند از نوع ترکیب اسفنج کلاژن با پلاسمای غنی از پلاکت و فیبرین غنی از پلاکت از جهت افزایش عرض و ضخامت لثه کراتینیزه و درد بعد از عمل طراحی شد.

 مواد و روش‌ها: در این مطالعه کارآزمایی بالینی، تعداد 8 بیمار با کمبود عرض (mm 2 ≤) و ضخامت (mm 1 ≤) لثه کراتینیزه به صورت دو طرفه و منفرد در سمت باکال دندان‌های تک ریشه انتخاب شدند. در سمت شاهد، پیوند از نوع بافت همبند و در سمت مورد مطالعه، پیوند به صورت ترکیب کلاژن استایپرو و پلاسمای غنی از پلاکت و فیبرین غنی از پلاکت انجام گرفت. اندازه‌گیری‌ها 1، 2 و 3 ماه بعد از درمان انجام شد. برای آنالیز آماری داده‌ها از آزمون آماری Wilcoxon در مقایسه دو گروه و Friedman در مقایسه درون گروهی تغییرات به کمک نرم‌افزار SPSS نسخه 15 استفاده شد ( 05/0 = α).

 یافته‌ها: پس از گذشت 3 ماه از نظر عرض لثه کراتینیزه (317/0 = p value)، لثه چسبنده (527/0 = p value)، ضخامت پیوند (05/0 = p value) و ضخامت لایه کراتینیزه (1 = p value) تفاوت معنی‌داری بین گروه‌های مورد مطالعه و شاهد وجود نداشت.

 نتیجه‌گیری: به نظر می‌‌سد روش جدید ابداع شده می‌تواند به عنوان جایگزینی مناسب به جای پیوندهای اتوژن برای جراحی‌های پیوند لثه معرفی گردد.

  منبع: مجله دانشکده دندانپزشکی اصفهان

  متن کامل