زمینه و هدف : جهت اندازه‌گیری ریزنشت توسط رادیوایزوتوپ، نمونه در محلول غوطه ور می‌شود و رادیوایزوتوپ هم به ناحیه اینترفیس نفوذ پیدا می‌کند و هم به بقیه سطوح می‌چسبد. با پوشاندن سطح نمونه به جز محل اینترفیس با ماده‌ای مناسب قبل از غوطه ورسازی، و جداکردن ماده قبل از شمارش، فقط میزان نفوذ رادیوایزوتوپ به محل اینترفیس شمارش می‌شود. هدف از این مطالعه تعیین ماده مناسب جهت پوشش ایمپلنت و اباتمنت در بررسی ریزنشت محل اتصال ایمپلنت و اباتمنت با استفاده از رادیوتریسر و دستگاه شمارش گاما می‌باشد .

 روش بررسی: در این مطالعه آزمایشگاهی 46 نمونه در دو گروه تقسیم بندی شدند. در گروه اول از نمونه‌های ایمپلنتی با پوشش پوتی، لاک و پوتی-چسب قطره‌ای با یک میلی‌متر فاصله تا اینترفیس استفاده گردید. در گروه دوم از نمونه‌های غیر ایمپلنتی که شامل گروههای پوتی، لاک و آکریل اتوپلی‌مریزان می‌باشند استفاده شد. تست ریزنشت توسط محلول تالیم 201 و دستگاه شمارش گاما در سه مرحله انجام گردید: 1)پس از خارج‌سازی نمونه‌ها از محلول تالیم، 2)پس از شستشوی نمونه‌ها، 3)پس از جداسازی مواد پوشاننده. در این مطالعه جهت مقایسه میزان نفوذ رادیوایزوتوپ به نمونه‌ها از آزمون آنالیز Co-Variance استفاده شد .

 یافته‌ها: در سه گروه همراه با ایمپلنت، میزان ریزنشت ایمپلنت-پوتی- چسب (586/23909±76379) به صورت معنی‌دار از ایمپلنت- پوتی (926/86007±40/217343)؛ و ایمپلنت-پوتی به صورت معنی‌داری از ایمپلنت-لاک (031/67933±20/313247) کمتر بوده است .

 نتیجه‌گیری: در بررسیهای ریزنشت بهترین روش جهت پوشش نمونه‌های ایمپلنتی، پوتی با چسب قطره‌ای در لبه پوتی می‌باشد. اما لاک به دلیل ریزنشت بیشتر، ماده مناسبی جهت پوشش نمونه‌های ایمپلنتی نمی‌باشد .

  منبع: مجله دندانپزشکی جامعه اسلامی دندانپزشکان

  متن کامل